Rechtbank: De donkere man

GRONINGEN- Hij staat plots met ontbloot bovenlijf in de rechtszaal. Woedend. Hij kan er niet over uit wat hier gezegd wordt. “Kijk dan!” roept hij naar de rechter. Wild wijst hij naar zijn borst. “Dit zijn littekens van een steekwond en een operatie.”

Poging tot doodslag staat op het programma in de meervoudige strafkamer op donderdag. Elf jaar vriendschap gone bad is misschien een betere manier om deze gebeurtenis te omschrijven.

Het was al laat. Rick en Jan, twee heren van middelbare leeftijd, hadden al wat gedronken in de woning van Jan. Wel een stuk of tien. En ook nog wat geblowd. Daarover zijn de voormalige vrienden het nog eens.
Daarna volgen verschillende lezingen van wat er gebeurde. Rick wilde wat eten voor zichzelf maken, Jan had daar geen zin in. Eigenlijk moest Rick maar eens opstappen, vond Jan. Een beetje snel ook. Jan: “En toen pakte ik dat mes om mijn woorden kracht bij te zetten.”

Wat er toen gebeurde is voor iedereen vaag behalve voor Rick. “Hij stormde op mij af en drukte dat mes in mijn borst. Het was heel gericht.” Jan: “Ik stond te dreigen maar ik heb niet expres gestoken. Het was een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Ik zou mijn goede vriend dit nooit opzettelijk aandoen.”

Terwijl Rick lag te bloeden, gaf Jan hem de telefoon aan. Om 112 te bellen. Samen bespraken ze nog hoe ze dit uit moesten leggen aan de politie. Een donkere man heeft het buiten gedaan, besloten ze. In het ziekenhuis verklaarde de bloedende Rick zijn wond dan ook met dit verhaal. Maar toen hij een drain in zijn borst moest om het vocht uit zijn longen te laten weglopen werd hij kwaad. Hij besloot het echte verhaal te vertellen. Jan had het gedaan.

De advocaat zegt dat Jan het heel erg vindt dat hij zijn goede vriend kwijt is. Hij snapt nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Maar een operatie is er niet geweest, dat verklaart de arts ook.
De boosheid loopt op bij Rick. Maandenlang heeft hij gerevalideerd. Moest per dag vier uur in de buitenlucht zitten, diep ademhalend, om zijn longen op te rekken. Een behoorlijk pijnlijk proces. Hij vraagt zich vaak af of zoiets nog een keer kan gebeuren. En nu zegt de advocaat dat het allemaal niet zo erg was.

Hij trekt zijn shirt over zijn hoofd en gaat staan. “Ziet u dit dan niet, rechter?” Zijn eigen advocaat probeert hem te sussen. De rechter: “Zo kunt u niet in de rechtszaal zitten.” Rick doet zijn shirt weer aan. “Wat nou geen operatie”, briest hij nog.

De officier gelooft Jan. Omdat ze samen dat verhaal hadden bedacht van die donkere man. “Dat doe je niet als je weet dat iemand je gericht heeft neergestoken. Opzet kan niet bewezen worden.” De eis: de straf gelijk aan het voorarrest van Jan en een voorwaardelijke gevangenisstraf met een proeftijd van 2 jaar voor als het nog eens misgaat.

Jan heeft het laatste woord. Anders dan de meeste verdachten draait hij zich om en kijkt zijn slachtoffer recht aan. Even is daar een droevige blik, elf jaar vriendschap is niet niks, dan zegt hij:

“Kerel, het spijt me echt verschrikkelijk.”


Dit verhaal werd donderdag gepubliceerd op:  Spot G, de nieuwssite van de Master Journalistiek Groningen

G-Heugen

“Alles wat jij doet is indrukwekkend.”

Ik slik. Hoe ben ik hier terechtgekomen? Oh ja, ik tikte het woord ‘agenda’ in op mijn zoekfunctie in gmail omdat ik naar een vergadering moest. Ineens staar ik naar een scherm met honderden liefdesmails.

Lenny was een kortstondige liefde. Maar als ik het zo lees hebben we de sterren van de hemel bemind.

“Ik voel vlinders verbaas me over hoe goddelijk mooi je bent. Wanneer zie ik je, heb je nog een gaatje in je agenda?”

Dat soort teksten. In werkelijkheid heb ik twee keer met de jongen afgesproken maar na twintig mails staan de tranen me in de ogen. Toch een beetje onhandig want ik zit op kantoor. En eigenlijk was ik op zoek naar de agendapunten van een bespreking.

Het overkomt me vaker met de moderne technieken. Ik ga door mijn sms’jes omdat ik het nummer van mijn baas zoek en plots staat daar een sexy berichtje van een ex-vriendje, een ruziedialoog met een vriendin of dreigende taal van studiegenoten. Vroeger raakten we liefdesbrieven, emotionele vriendschapsberichten en oorlogsverklaringen gewoon kwijt. Of stopten we ze in een liefdesdoos ergens op zolder. Nu word je zonder enige waarschuwing met diepe emoties uit het verleden geconfronteerd. Alleen maar omdat Gmail zo belachelijk veel opslagruimte heeft en onze telefoons 20.000 berichten kunnen bewaren.

Of wij die obsessieve bewaardrift wel leuk vinden, is ons nooit gevraagd.

Dat ons brein niet alles onthoudt heeft goede redenen. We maken herinneringen mooier, halen de scherpe kanten ervan af of vergeten zelfs hele gebeurtenissen. Daardoor kunnen we bijvoorbeeld een tweede studie beginnen en verhuizen en opnieuw verliefd worden na liefdesverdriet. Ons bestaan hangt er zelfs vanaf: een vrouw die de pijn van haar bevalling zou onthouden, zal nooit meer een nieuw kind willen.

Vergeten heeft dus wel degelijk een belangrijke functie en Gmail respecteert dat niet.

Ik vink de liefdesbrief aan en druk op ‘verwijderen’. Opluchting maakt zich van mij meester.

Nog maar 2653 mails te gaan.

Grote Jongen

“Jullie lijken Occupy wel”, zegt een docent die zich een weg naar zijn kantoor probeert te banen. Ik zit met klasgenoten op de gang. Binnen zit de hoogleraar onze tentamens te bespreken. Omdat er geruchten gaan dat de punten niet goed zijn opgeteld, komen er steeds meer mensen bij zitten. Nu willen we dat tentamen zelf inzien ook.

De hoogleraar zit in tijdnood. Hij zwiept de deur open. “Als jullie hier alleen maar komen om punten op te tellen, kun je weggaan. Dat doen wij wel.”

En wat doe je dan? Ga je dan weg terwijl iedereen weet dat de berekening van de cijfers niet klopt alleen maar omdat iemand met autoriteit wil dat je verdwijnt?

Onze Groninger Occupy’ers wel. Ze begonnen op de Grote Markt te protesteren maar er moest plaats gemaakt voor een muziekfestijn en dus togen ze braaf naar achter het stadhuis. Dat was al belachelijk.

Nu komt er een kerstmarkt en wil burgemeester Rehwinkel ze ook van het Waagplein weghebben. Wat doen de Occupy’ers? Die beloven direct dat ze hun tentjes zullen afbreken. Watjes.

Ze zijn wekenlang genegeerd en net nu er iemand begint tegen te sputteren en klappen ze gelijk de boel weer in. Krijgen ze eindelijk aandacht, gaan ze weg! Ze snappen er echt helemaal niks van. Als Occupy ben je er niet als pleinvulling, je moet de geesten van de mensen bezetten. Zorgen dat ze aan je denken, met je bezig zijn, over je praten. Zodra ze gaan zeggen dat je weg moet, begint het pas.

Het is een protest, geen feestje. Dat ik dat die oude hippies nog moet uitleggen.
 

De hoogleraar staart me cynisch aan. “Het heeft echt geen zin om hier te blijven”, zucht hij. Ik weet genoeg, ik zal dat tentamen inzien, al moet ik hier een week blijven. Het is gewoon mijn recht.  Hele grote jongen die mij van die gang weg krijgt.

Duitsland verslaat Nederland met gemak

Met een 3 -0 nederlaag moest het Nederlands elftal het voetbalveld in Hamburg gister verlaten. Aartsrivaal Duitsland was in de oefenwedstrijd vooral oppermachtig in de eerste helft waardoor het na een half uur al 2-0 stond. Oranje verliest. De aanvallende middenvelder Mesut Özil was de man van de avond.

Ok, Arjen Robben speelde niet mee, Robin van Persie bleef op de bank en Rafael van der Vaart stond ook niet op het veld maar dat is geen vrijbrief om de wedstrijd op zo’n grote teleurstelling te laten uitlopen. De hele wedstrijd ontbrak het Oranje aan creativiteit, veerkracht en snelheid.

De goals
Er was veel mis met de verdediging van ons elftal maar Duitsland speelde ook gewoon prachtig voetbal. Afgelopen dinsdag zei coach Joachim Löw al dat zijn team de oefenwedstrijd bloedserieus nam. "Het publiek kan zich verheugen."

En serieus is nog een understatement voor wat de Duitsers presteerden. Thomas Müller kon geholpen door Miroslav Klose van dichtbij scoren. Later was het de beurt aan Klose die de bal in het doel knalde na een machtige voorzet van Özil. Özil eiste in de tweede helft zijn gloriemoment op en schoot beheerst de drie nul binnen.

Mesut Özil
De hele wedstrijd was Özil de drijvende kracht achter meerdere aanvallen. Zijn virtuositeit en passie compenseerden het gemis van toppers Bastian Schweinsteiger en Philipp Lahm. Maar wat nog het meest opviel was het harmonieuze samenspel van de Duitsers, waar de Nederlanders stuntelden en elkaar niets gunden. Overtredingen uit frustratie waren het gevolg.

Zwaarste nederlaag
Het is dat Duitsland de tweede helft het een beetje rustiger aan deed, anders had de schade groter kunnen zijn. Voor het Nederlands elftal is dit de zwaarste nederlaag sinds 15 jaar. Bondscoach Bert van Marwijk denkt nog eens goed na over zijn tactiek. "We zijn in de breedte kwetsbaar."

Comeback Kid

Ik schaam mij diep.
Een tijdje geleden schreef ik over Job Cohen. Over dat zijn carrière als fractievoorzitter van de Pvda voorbij zou zijn. Omdat hij hakkelde, geen rust uitstraalde en gewoonweg té genuanceerd was tussen die horken in Den Haag. Het zou niks meer worden.
Dacht ik.
Want de woorden waren nog niet door de drukpers of Cohen begon met een ijzersterke imagoreparatie. Hij maakte van de nood een deugd. Nee, hij is niet hetzelfde als de andere heren op het Binnenhof, vertelde hij. “Want”, zei hij vol trots: “ik ben een beetje on-Haags.” En dan die nieuwe slagzin: “Ik ga tegen de stroom in.” Een beetje gepikt van Rita’s recht door zee-mentaliteit, maar soit. Het werkte voor haar en het is nooit verkeerd de goede dingen van een ander af te kijken. Zo leer je.

Maar het meest opvallende: hij stráált! Alsof Lilianne Ploumen het beste is dat hem ooit is overkomen. Zij heeft hem de grond in gestampt en het lijkt alsof Cohen alleen maar denkt: “Erger kan het niet worden, we kunnen alleen maar omhoog.” En dat is ook zo. Hij werd op dat moment al zo geplaagd door alle kritieken dat we het nu alleen maar moediger vinden dat hij er nog staat.

Dat is een prachtige tactiek, en veel beter dan waarmee hij als grote Messias de partij ingeslingerd werd in 2010. Toen blies de PvdA zo hoog van de toren over Cohen dat het menselijk onmogelijk was om aan dat beeld te voldoen.

Nu staat hij lachend bij de pestkoppen van Powned, houdt een stevig verhaal bij Buitenhof en ademt bovenal een hemels relativeringsvermogen uit. Als ik hem nu op tv zie wil ik mijn excuses wel naar hem schreeuwen, zo erg vind ik het dat ik hem onderschat heb. Want hij is er weer, en sterker dan ooit. And we love a comeback kid.

Autopret

Ik geef het toe: naast zijn charme, looks en rustige uitstraling viel ik ook op de dure sportwagen van mijn vriend. Een prachtige Audi TT.

“Oh zo'n homo-auto?”, zei mijn vader schertsend. Maar toen hij buiten ging kijken stond hij met glimmende ogen bij de wagen. “Een pittig dingetje”, zei hij toen hij met zijn hand over de motorkap streelde.

Sindsdien vond mijn vader het goed dat ik verkering had.

Ik vind het geweldig als vriend mij ergens ophaalt met die vette bak. Trots ben ik dan. Maar het liefst stap ik om de hoek weer uit: ik ben enorm wagenziek.
Het is zo erg dat als de deur opengaat en de geur van dat luxe leer me tegemoet komt, ik spontaan moet kotsen. En dan hebben we nog geen meter gereden.

Het komt allemaal door mijn ouders, die linkse hippies waren en dus nooit een auto hadden. Wij deden alles op de fiets. Van de maandelijkse boodschappen tot een kast van de Ikea, alles werd op de bagagedrager meegenomen. Dus wenden we nooit aan de auto. Alleen in de zomer huurde mijn pa een stationwagen wat resulteerde in een groot drama. Hij reed vrolijk rondjes door de bergen. Mijn broer en ik waren hele vakanties vooroverhangend aan de rand van de weg te vinden. Overgevend. Huilend.

Briljant was dan ook plan van vriend: “Laten we naar Frankrijk rijden!” “Hé fijn, zestien dagen kotsen in de Franse Alpen”, reageerde ik bits. Hij trok een droevig gezicht. “Ik vind het zo leuk om naar Frankrijk te gaan met de Audi.” Ik bel mijn vader voor hem op. Volgens mij heeft hij nog geen vakantieplannen.

Bladergraf

Voor Pvda-leider Job Cohen is het al anderhalf jaar oktober. En hij is besmettelijk. Elke keer dat ik hem zie krijg ik zin mezelf onder een berg bladeren te begraven.

De partij valt uit elkaar. En voor een meisje uit een rood nest is dat hartverscheurend. Deze week was het weer mis. Lilianne Ploumen. Kutwijf. Heel terecht zei een verslaggever tegen Cohen: “U loopt nog aardig recht voor iemand met zoveel dolken in de rug.” En zo is het, de PvdA heeft Wilders helemaal niet nodig om de partij kapot te maken, dat kunnen ze heel goed zelf.

Sowieso is het een grote vergissing om zo’n genuanceerde man op zo’n ongenuanceerde plek te zetten.
Door zijn subtiliteit doet hij niet ter zake bij belangrijke debatten. Wij begrijpen het als Wilders iets belachelijks voorstelt en Rutte dan zegt dat het grote onzin is. Maar we luisteren al lang niet meer als Cohen stotterend uiteen begint te zetten dat het in een ‘multiculturele democratische samenleving wellicht minder wenselijk is als er zulke dingen op deze manier geuit worden.’ De eerste tips voor mijn rode vriend: neem een duidelijk standpunt in en ga naar een logopedist.

Verder moet hij zijn gezicht onder handen laten nemen door een therapeut gespecialiseerd in vrolijke uitdrukkingen. Mensen gaan hun stem echt niet geven aan iemand die treurig kijkt.
Als je als kind op je knietjes viel, liet je je ook liever troosten door een geruststellend pratende buurvrouw dan door het zielig stotterend mannetje van de hoek. Zo is het ook met Nederland. We zijn hard aan het vallen met de economische crisis, we willen ons laten leiden door iemand die zegt dat het goed komt. Niet door iemand die ‘grote vrees en zorgen’ heeft maar vage oplossingen aandraagt.

Voor Cohen is het nu te laat. Gelukkig is er nog wel plaats in mijn bladergraf. Ik stel voor dat we er pas uitkomen als de rode lente weer begint.

Met speciale dank aan @Samtrompert voor de eerste zin.

Kokosmat

Hij kuste me in mijn nek, Hij ruikt naar mannengeur onder zijn oksel. Ik word een beetje geil maar dat leuke plan gaat hem niet worden: ik heb me niet geschoren.

Dat heeft een reden. Het is een ex. Als het me niet verstandig lijkt om met iemand tussen de lakens te belanden (bijvoorbeeld omdat ik nu een vriend heb) heb ik daar trucjes voor. Zoals een ander ervoor zorgt dat ie niet te dronken wordt in de buurt van een ex, zo zorg ik ervoor dat ik compleet ongeschoren ben als er zich een aantrekkelijke ex in een straal van 1 km bevindt. Noem het een preventieve maatregel, schaamhaar is voor mij de garantie dat ik geen seks ga hebben.

Ik ben zo obsessief met scheren dat ik mezelf al meerdere malen op niet mis te verstane wijze gesneden heb in de schaamstreek. Ik moest al eens een hechting halen voor mijn venusheuvel, schaamlippen en de clitoris. Van dat niveau dus.

Een vriendin heeft dit probleem helemaal niet, zij scheert zich nooit. In haar badkamer heeft ze trouwens wel een Venus Vibrance liggen die ze veelvuldig gebruikt. maar, zo vertrouwde ze me laatste toe, ze is nog steeds benieuwd of ie ook goed scheert. Venus Vibrance krijgt ineens een hele nieuwe betekenis.

Enfin, deze vriendin komt ook regelmatig exen tegen en ligt dan gewoon diezelfde avond in vol ornaat met kokosmat te genieten van een avontuurtje. Zo kan het dus ook. Het is een vrijheid die mij niet gegeven is. Ik ben al bang dat ik het verkeerde vormpje heb gemaakt voor de man in kwestie.

Mijn angst gaat zo ver dat ik al tijdens de eerste ontmoeting onderzoek waar die iemand op schaamgebied van houdt.

De formule is vrij simpel, heb ik uitgevonden. Heeft hij een kale kop, dan moet je kutje kaal zijn. Dat is de regel. Is hij heel erg modieus gekleed met een Ray Ban zonnebril een v-hals en een skinny jeans, dan moet je gaan voor een miniministreepje van 2 millimeter breed. Dat soort types vindt zichzelf namelijk te hip voor een compleet kale pruim want en ik quote ‘dan voelen ze zich pedofiel’ maar zijn ook te preuts voor een volle bos. Een excuusstreepje dus. Over het algemeen geldt ook: hoe meer rasta de man op zijn kop is, hoe dichter hij bij de natuur is en jouw natuur kan verdragen. Een glorieuze, volle bos is voor hem geen probleem.

Het spel andersom is nog intrigerender. Want doet een vrouw mee met de trend van de porno, een man doet precies wat hij wil.

Pas als je zijn broek uitdoet zul je weten hoe hij echt in elkaar steekt. Want als hij een ongetrimde bush heeft, dan zit je goed. Je hebt een normale man uitgekozen. Heeft hij zijn schaamstreek gewoon een beetje bijgeknipt dan heeft hij dat waarschijnlijk van zijn vorige relatie geleerd en kun je rekenen op een goed trainbare man. In het verschiet liggen bijvoorbeeld: een ontbijt op bed en gestreken kleren.

De ergsten zijn de mannen die helemaal glad zijn geschoren. Ze zijn uitermate ijdel met hun pik en zullen je gegarandeerd vragen aparte dingen met ze te doen. Gladgeschoren betekent: deepthroaten en anaal. Maar ze zijn ook kleinzerig. Een keer kwamen mijn allerliefste kies heel zachtjes bij het pijpen tegen zijn eikel aan. Hij trok zich meteen terug. Want: straks komt er nog een striem op. Ik snapte het, deze man gaat het nooit met me doen als ik ongesteld ben, ongewassen ben of god verhoede twee dagen niet geschoren. Ik dumpte hem direct.

Want ook al scheer ik me als ware het een obsessie, ik moet wel de gedachte hebben dat mijn man er tegen kan als het niet gebeurd is. Ik vind dat je verkering je rauw moet lusten, geschoren of niet.

Mannen zullen neuken, of ze zelf nou ongewassen en ongeschoren zijn of drie soa’s hebben. Er is zelfs een man geweest die mij probeerde te overtuigen om seks te hebben terwijl zijn antibioticapillen nog op tafel lagen. Fris.

Maar voor vrouwen ligt het anders. Mijn beharing beschermt mij tegen elk spontaan avontuurtje. De ex van die ene avond streelde zachtjes over mijn buik toen ik zei dat ik weg moest gaan. Ineens zat zijn hand in mijn broek en glommen zijn ogen. Mijn remmingen vielen weg. En het werd de nacht van mijn leven. Daar kon geen Venus Vibrance tegenop.

Deze column heb ik eerder in iets andere versie voorgelezen tijdens het LetsBeOpen Festival, Grote Schaamhaarshow in Amsterdam. www.letsbeopen.nl

Buren

Mijn bovenbuurman praat niet tegen mij. Al drie jaar niet. Met gebogen hoofd loopt hij langs mijn raam, laat zijn pakketjes bij de andere buur bezorgen en zelfs op straat keert hij rigoureus om als ik hem tegemoet loop. Alles om mij niet te hoeven groeten.

Ik geef toe, ik heb de jongen het eerste jaar de stuipen op het lijf gejaagd. Vriendin Mandy kwam destijds regelmatig langs om I will always love you te zingen. Met haar volume en bijkomende toondoofheid moet dat om twee uur ’s nachts geen pretje zijn geweest. Maar goed, klagen deed hij ook niet. Ik vraag me af of hij überhaupt oren heeft.

Iemand anders, helemaal geen buurvrouw en zelfs geen dorpsgenoot, komt wel graag langs om te zeuren. Compleet uit het niets staat ze op mijn drempel te vertellen over haar ‘chronische blaasontstekings’ en de vorige bewoonster van mijn huis. Let wel, dat begon pas toen die vrouw dood was. “Krijg jij nog post voor haar?”, vraagt ze telkens.

Ik denk aan de envelop op de deurmat: “U hebt nog vijf dagen” zei de Postcode Loterij in dreigende rode letters. “Was het maar waar, mevrouw is overleden”, heb ik daarop gezet. Retour afzender.

Haar lievelingsonderwerp is de boom die in mijn tuin staat. Ze is er allergisch voor. Ik snapte niet goed wat haar dat aangaat, aangezien ze niet eens in dezelfde buurt woont, tot ik op een ochtend mijn huis uitstapte. Ik zag de blaasontstekingsvrouw met mijn bovenbuurman smiespelen. Ze schrokken zich rot toen ze mij zagen en hielden op met praten.

Het was te laat, ik had het gehoord. Buurman tegen vrouw: “Ik word er gewoon zo naar van, die lelijke boom in mijn uitzicht.” Ze knikte instemmend. “Ik werk eraan.”

Ik weet genoeg. Die boom blijft staan tot de bovenbuurman mij groet. En als hij dat over een maand nog niet heeft gedaan, plant ik er een extra boom bij. Mietje.