“Ik ben niet van plan me voor deze Fiat Panda te schamen”, Jan Dijkgraaf zit naast me.
“Jan Roos kan dan wel een Porsche Carrera rijden, dat gebruikt ie alleen maar als verlengstuk van zijn te kleine pik”
Ik wrijf over de bolling van zijn gulp, het valt me niet tegen. Laten we zeggen dat deze Jan inderdaad geen egoboost nodig heeft.
Als hij met honderddertig over de Duitse autobahn scheurt en ik met mijn hoofd op zijn schoot lig, denk ik nog even aan zijn zoon Pim.
Schuchter had hij me gezegd: ik weet wel dat jij Rosa Timmer bent van de erotische tweets, maar wil je voorzichtig doen met mijn vader? Hij is immers al 48.
Lief.
We kijken uit op de Alexanderplatz. Tijd om van het uitzicht te genieten heb ik niet. Jan staat achter me en zonder het gordijn dicht te doen trekt hij mijn jurkje omhoog.
“Heb jij weleens seks gehad met een keiharde manager?” Ik schud: nee. En hij slaat me met zijn boek op mijn bil. Dan drukt hij zijn stijve van achter tegen me aan.
Zonder lieve woorden glijdt hij naar binnen. Hij is zo groot dat ik verbaasd ben dat zijn lul niet met een aparte vrachtwagen is aangekomen.
Steeds harder en harder stoot hij in mijn zachte vlees. Ik kan het eigenlijk niet aan.
De derde keer dat we het doen kijkt hij me ineens strak aan: “Hoe heet mijn nieuwe boek? Zeg het dan!”
Koortsachtig denk ik na terwijl zij hand steeds harder op mijn keel drukt. Ik kijk naar zijn das en het schiet me goddank te binnen:
“Er zijn meer ratten met dassen dan met staarten!” roep ik uit.
Met een tevreden glimlach trekt hij zijn stropdas recht. “Jij bent klaar voor promotie”
Even later sta ik als beloning op de dansvloer in een kraakpand in Berlijn.
Ik swing net lekker op een electrolied als Jan me vragend aankijkt.
Ik weet wat hij wil maar nog een keer? Dat lukt me gewoon niet. Ik loop naar hem toe en zeg speels:
"Nein Jann, Ich will noch nicht gehen, Ich will noch ein Bisschen tanzen!"
Hij kijkt me boos aan en zegt met een grom: ik hou niet van luie mensen, je bent ontslagen.
En dat was dan dat. Ik heb hem nooit meer gezien.