“Ik heb pericoronitis”, zeg ik als ik de behandelkamer binnenloop. Mijn nieuwe tandarts – een lekker ding uit Zuid-Afrika – moet lachen. Ik niet.
Al weken loop ik rond met gruwelijke pijn. Mijn verstandskies komt door en het tandvlees is gaan ontsteken. Daarvoor is maar één behandeling: trekken. Mijn grootste nachtmerrie. Daarom probeerde ik het eerst te verdoven met drank en seks, maar toen ik zelfs daar niet meer om kon lachen − mondhoeken optrekken doet pijn − wist ik dat het een verloren zaak was. En wat doen tandartsen als je nauwelijks een soepje naar binnen krijgt? Juist, die pakken een haak en gaan op de zere plek beuken. “Doet dit zeer?” “Is dit nóg gevoeliger dan net?” We zijn niet voor niets bang voor de tandarts. Een slager gaat nog voorzichtiger met zijn vlees om.
Terwijl ik in de stoel ga liggen, komen de trauma’s boven. Mijn vorige tandarts vergat vaak zijn bril. “Maar hij was wel heel aardig”, zegt mijn vader, terwijl ik hem nog met bebloed slabbetje voor me zie. Hij spartelde als een schaap dat op zijn rug ligt. Een verdoving vond die dokter iets voor mietjes. Hij flikte het mij toen hij op mijn 21ste mijn eerste gaatje uitboorde. Laat dit een wijze les zijn voor iedereen die de held wil uithangen: je kunt beter je tanden over een schoolbord schrapen dan laten vullen zonder verdoving. Het is een gedeeld trauma. Mandy beet ooit haar tanden stuk op een Ikeatafel − “De schroevendraaier was weg” − maar durft geen afspraak te maken. “Doe je mond eens open dan?”, vraag ik. Ik zie het, aan één kant zijn in een cirkel alle buitenste hoekjes van haar kiezen afgebroken.
De Zuid-Afrikaan praat tandentaal met zijn vrouw en denkt dat ik hem niet versta. Maar ik heb niet voor niets een dag gegoogeld en krimp ineen. “Wil jij even een verwijsbrief maken voor mevrouw Timmer. Verzoek extractie van element 38, 18, 28 en 48.” Alle víer verstandkiezen! Thuis gooi ik de brief weg, dan maar geen vast voedsel meer.
Beste Roza,
BeantwoordenVerwijderenJe kunt erg leuk schrijven. Ik had je per toeval 'ontdekt' op twitter, en dacht laat ik mij na het lezen van dit verhaal even begeven tot het schrijven van mijn eigen bevindingen bij de tandarts en tandarts gerelateerde problemen.
Hoewel ik geen tandarts ben, ik heb zelf ook kort geleden onder pericoronitis, of gewoonweg een lichte ontsteking bij de verstandskies. Ik heb een leuk spuitje gekocht met een kromming en vrij fijne uitmonding, welke ik vervolgens bij het 'pijnlijke deel' kon plaatsen om een mix van waterstofperoxide verdunt met water er onder te kunnen spuiten. Paar keer doen, weg zijn de bacteriën (die houden niet zo van zuurstof) die mij de pijn bezorgden. Dit kan overigens ook bij de mondhygiëniste, die in 5 minuten jou een paar tientjes lichter maakt voor hetzelfde resultaat. Mooi niet dat ik iets van mijn lichaam laat verwijderen als ik het nog kan gebruiken!:)
Persoonlijk laat ik mijn gaatjes trouwens 'altijd' zonder verdoving boren. Ik omschrijf het niet zo zeer als pijn, meer als een gigantisch irritant gevoel. Och, dat heb ik dan toch liever dan zo'n semi mond-verlammend goedje wat me al het plezier weg neemt van het hebben van een verzorgde mond. Bovendien is de uitdaging voor de tandarts ook groter (de reactie die je soms hebt laat je kaak soms dicht klappen, wat resulteert in een licht geïrriteerde tandarts die zijn wil niet kan opdringen aan de patiënt:)
Wellicht is herhaling hierbij de gewenning, of zal ik het dan toch maar houden bij het trauma dat ik als kind heb over gehouden aan de drie prikken die de pijn van het trekken van een melk-kies nog niet half kon doen voorkomen?
Als je trouwens de dag vreest dat hij je weer 'onnodig' pijn doet, heb je natuurlijk ook nog een iets onorthodoxe oplossing. Quid-pro-quo' zal ik maar zeggen.
Je zit in de stoel, en legt je probleem aan hem voor. Hij suggereert wederom dezelfde oplossing. In een fractie van een seconde veranderd de scène van ijskoud blauw naar bijzonder gevaarlijk rood. De tandarts kijkt je met grote ogen aan en zijn mond valt open van verbazing en angst. Hij kijkt snel naar beneden waar jou hand zich naar toe heeft verplaatst, waarna hij het belangrijke oogcontact hervat. Je zegt hem op een kille doch ijzingwekkend rustige wijze 'Laten we afspreken, dat we elkaar geen pijn zullen doen'.
In elk geval, keep 'em coming! I'll be sure to stop by sometime!
groeten,
Jeroen
@jpslive
Haha super Jeroen! Je : laten we elkaar geen pijn doen, ga ik zeker onthouden. Ik moet namelijk heel binnenkort weer én ik heb nog steeds ál mijn verstandskiezen. Ik heb overigens gewoon mondwater tegen het ontsteken, dan is het ook binnen een dag weer over.
BeantwoordenVerwijderenTof dat je meeleest, ik zal elke maand een stuk over vier stukjes plaatsen. Zit je ook op twitter? Daar kondig ik namelijk aan wanneer er weer iets nieuws is...
www.twitter.com/rosatimmer
Groetjes!
Oh sorry, was zo onder indruk van je tandartsverhalen dat ik dus je eerste zin vergeten was. Je zit wel op twitter? Welke Jeroen ben jij dan en volg ik jou al?
BeantwoordenVerwijderenHaha! Jeroen Piso, zo mag je me noemen. Ben bevriend met @Hilc0, die je overigens wel volgt:)
BeantwoordenVerwijderenBlij dat je onder de indruk was:P
Het was een stille woensdag nacht. De schaduw van zijn eigen lichaam vormde zich onherkenbaar achter zich op de muur. Zijn laptop was verantwoordelijk, het was de enige nog overgebleven lichtbron in de duistere kamer waarin onze held zich bevond. Plotseling ging de deur open, maar Jeroen wist met wie hij te maken had. Hij kneep zijn ogen samen in de hoop een glimp op te vangen van de persoon die daar in de opening stond. 'Waarom zit je hier in het donker, vroeg een diepe stem', 'moet je niet slapen?'
Jeroen zag zijn broers verschijning langzaam vorm krijgen en antwoordde rustig: 'Eigenlijk wel, maar ik vond een blogje en wilde even reageren'. Blij dat ik het fenomeen dat hij had gezien nog even kon uitleggen:)
Zal ik je dan trouwens maar succes wensen voor het volgende bezoek bij de tandarts? Súcces!:)
Ik zal je even toevoegen!
Groets!:)