Burgerlijk

Mijn hand tintelt nog na. Ik sta helemaal alleen op een feest bij Kaap Hoorn. Nou ja, alleen is wat dramatisch met 2500 mensen op het terrein, maar ik ben mijn date kwijt. Hij heeft zijn hand theatraal uit de mijne losgerukt. Vanwege mijn beperkte zicht in het donker en omdat iedereen wit aanheeft en zo uniek is als spriet in een grasveld, had ik zijn hand vast bij het lopen door de massa. Geen goed idee.

Na een wandeling van een halve minuut draait hij zich woedend naar me om. Hij kijkt boos naar onze verstrengelde handen. “Moet dit nou? Het vliegt me gewoon aan, zo burgerlijk is dit!” Hij gebaart woest naar zijn nek alsof hij het warm heeft. “En het staat zo raar als ik met jou hand in hand loop!” Pas dan zie ik dat hij het meent en laat ik los.

Gek, zonet was ik nog arm candy en showde hij me vol trots aan al zijn vrienden, een half uur later benauw ik hem al. Ik weet dat ik mannen snel kan verjagen – tot in Californië, echt waar – maar binnen een uur is wel erg rap. Zeker omdat hij me al weken het hof probeert te maken met cadeautjes, complimentjes en speciale feestjes. En nu maakt hij mij uit voor burgerlijk.

Ik heb rare dingen meegemaakt – zoals die keer dat ik wakker werd met een punaise in mijn wang, de spin op mijn toiletpapier die ik dreigde naar binnen te vegen en mijn vlucht in een steiger voor een blinde jongen − maar burgerlijk genoemd worden is het toppunt. Enige oplossing: naar het vip-dek om een nieuwe man uit te zoeken. Al snel vind ik hem. En hij is niet bepaald een noodoplossing. We kunnen het goed vinden en hij zoent leuk genoeg om mij naar huis te brengen. Maar of ik ooit met hem naar een feestje ga, weet ik niet. Ik heb inmiddels mijn lesje geleerd. Misschien moet ik hem voor de zekerheid eerst een weekje vastboeien aan mijn bed. Of zou hij dat te burgerlijk vinden?