Mijn opa speelde stiekem luchttrompet, mijn vader deed iets wat op gitaarspelen leek en na honderd jaar is er niks veranderd: jongens willen nog steeds in een band. Mijn jongens welteverstaan. Want ik trek muzikale types aan. Tenminste, dat denken ze zelf. Ik vermoed dat ze doof zijn.
Ik pik ze heus niet op bij een optreden, juist niet. Ik weet nooit dat ze bij een band horen, anders had ik geen voet over de drempel gezet. Maar toch is daar elke keer, na ongeveer tweeënhalve date, het moment. De demo. Ik kan er maar niet aan wennen. De jongens staren hoopvol naar mijn gezicht terwijl ze op de startknop drukken. Uit alle macht probeer ik mijn getergde grimas in te houden danwel te verbergen. En dan komt het: grunting. Dat is een zangvorm waarbij iemand wordt gevierendeeld, althans zo klinkt het. Blijkbaar heb ik een sterk acteertalent want alle jongens trappen erin: “Je vindt het mooi he, schatje!” Prachtig, maar ondertussen vervloek ik de eeuwige bandjescultuur. Het verpest mijn mannen.
Ooit had ik wél een muzikaal talent opgescharreld. Ik was nog verheugder dan hij toen hij met zijn elpee aankwam. De titel: Ten quiet moments. Juist ja, tien keer absolute stilte ‘op een heel andere manier’. Ik ben ook de beroerdste niet, het werd ons meest gedraaide plaatje. Hij was een man naar mijn hart, helaas ik niet naar het zijne.
Dus moest ik de repetitieruimte weer in. Een metalband dit keer. Zijn moeder zag haar kans schoon en liet verstek gaan bij zijn sessies. “Ik hou van hem maar ik moet ook om mijn hart denken.” Misschien had ik dat ook moeten doen. Want die nacht –terwijl ik in een diepe onschuldige slaap gedompeld was- begon hij met zijn houten stokjes op mij te drummen. De splinters mocht ik ’s ochtends zelf uit mijn billen halen. Ik wou dat ik dit verzonnen had.
