Oud

Het is een raadsel. Al jaren vraag ik me af hoe ik in mijn eerste jaar zoveel studiepunten haalde. Ik ging – anders dan nu − nooit naar college, sliep de hele nacht niet en was altijd aan het feesten. Tentamens leerde ik de avond van tevoren.

Dat mijn huisgenoot naar bed ging was mijn startsein: van middernacht tot zes uur ’s ochtends zat ik achter de computer. Met msn aan en een nachtvriendje las ik tussen het geflirt door alle powerpoints van de colleges. Om zes uur ging ik de laatste twee uur slapen en om negen uur deed ik tentamen. Ik kwam aan alsof ik door een vrachtwagen was overreden, maar haalde het altijd.

En toen werd ik verstandig.

Ik kocht de studieboeken, begon er zelfs aan. Ik maakte mijn opwachting bij college waar de docent nieuwsgierig vroeg of ik net in Groningen was gekomen, hij had me nog nooit gezien. Ik volgde een studietraining en kreeg rare gewoontes. Zoals dat ik mijn boek overal mee naar toeneem, naar de bioscoop. “Dan kan ik leren tijdens de voorstukjes.” Dat wil dus niet in het donker en is ook niet zo gezellig voor de vriendin die mee is. Naar mijn werk, naar bed, naar de kroeg en naar de badkamer.

Ik plande verrassingsaanvallen op mezelf met het studieboek. Mijn theorie: dan heb ik niet genoeg tijd om tegenzin te hebben. Toen het een keer goed ging na een bakje yoghurt en een kop thee moest in het jaar daarna áltijd yoghurt en thee hebben voor het studeren.

Nu heb ik een nieuw ritueel: ik moet in het WSN-gebouw op het Zernike studeren. Tweede verdieping, tafeltje linksachter bij het raam en naast Julia. Anders doe ik niks. Maar ik heb het mysterie opgelost. Het studeren ging zo traag dat ik me laatst hardop afvroeg of ik seniel ben geworden. “Dat klopt”, zei Julia. Pas nu weet ik dat ik na dat eerste jaar niet verstandig werd, ik werd oud. Te oud om te leren. En daar moet ik het maar mee doen.