Ik heb een trauma door mijn verjaardagen. Het is nooit leuk. Een operatie op de dag erna − ‘dus 8 juni mag je niks eten en drinken’, op mijn dertiende Clearasil krijgen ‘een praktisch cadeau’ en mijn vriendjes dumpten me ‘want dan kun je je nieuwe jaar fris beginnen’. Fijn. Dit jaar was ik helemaal zenuwachtig, want ik word 23. Ik laat het jong zijn met rasse schreden achter me.
“Mijn moeder had al een kind toen ze 23 was”, zei mijn minnaar laatst tegen me. En dat terwijl ik nog hard meezing met Britney’s I’m not a girl, not yet a woman.Om alle nare herinneringen achter me te laten wilde ik iets leuks doen. Drugs. Want al lijk ik misschien iemand die heel wat uitprobeert en meemaakt, ik heb behalve alcohol nog nooit drugs aangeraakt.Lisa − ook drugsmaagd − en ik schreven ons in voor een echte high tea.
Geen verjaardagstaart maar spacecake. En geloof mij, dat is nog eens een andere dimensie aan ongezond eten. Na een uur voelden we niks, dus namen we nog maar een halfje. Na twee uur beschouwden we het als een mislukte missie, het werkte niet op ons. Al moesten we wel heel hard lachen om een poster met blauwe en gele strepen, maar dat hebben we vaker.
We besloten nog wat te gaan eten in de V&D. En daar, vier verdiepingen hoog, omringd door vijftig mensen gebeurde het: de cake sloeg in. Ineens snapte ik niet meer waar ik was, dacht ik dat alle mensen naar me keken en kon ik geen boeh of bah meer zeggen. Lisa had het ondertussen erg naar haar zin met een gekruide aardappel. “Ik moet nog naar de verjaardag van mijn nichtje” zei ze en stiefelde weg.
Daar zat ik dan, alleen in de V&D en durfde geen stap te verzetten en ook niet te blijven. En zo werd, met vijfeneenhalf uur trillend in een hoekje zitten, mijn drieëntwintigste mijn grootste trauma tot nu toe. Happy Birthday.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten