Soms krijg ik gekke brieven. Dit keer was het een aardige uitnodiging: ik mag bij de City of Talent horen want ik heb een stipendium voor literaire kunstenaars gewonnen.
Even later werd in het stadhuis een turnmat uitgerold. Boodschap: “We gaan acrobatiek doen.” Dacht meneer Rehwinkel dat ik een mooie jurk aantrok om ermee in een piramide te klimmen? Truth is stranger than fiction.
Terwijl we in de Martinikerk eindelijk ons beloofde eten kregen, begon ik ervan te genieten. Tot onze tafeldame met VVD-wijsheden begon te strooien. Ze was één van de organisatoren en vond het gepast te zeggen: “Subsidies moeten afgeschaft worden, wie wil er nog een broodje?” Zes door haarzelf uitgenodigde overgesubsidieerde kunstenaars keken haar ijzig aan.
“Mevrouw, hoe kunt u zoiets voor jonge talenten organiseren als u tegen zulke subsidies bent?” Ik deed ook maar eens een duit in het zakje. “Zo, gaan we sterke uitlatingen doen?” ze keek me streng aan. Kennelijk niet dus.
Een paar dagen later kwam haar geliefde partij met de studeerboete. 3000 euro per jaar dat je langer over je studie doet dan er voor staat. De VVD gaat mij de kans ontnemen om mijn talenten verder te ontwikkelen. Want juist, ik mag vanaf september deze 3000 euro extra gaan ophoesten.
Omdat ik in mijn studententijd mijn talenten heb ontwikkeld, omdat ik meer wilde zijn dan de gemiddelde student, omdat ik tijd nodig had om boeken te schrijven. Omdat ik tijd nodig had om één van de honderd toptalenten van Groningen te worden.
Tegenstrijdig. In Nederland hameren we op een kenniseconomie terwijl ik me geen snellere braindrain kan voorstellen dan door deze maatregel. In Zweden zijn de masters immers gratis. Daar zit je dan, lid van de eliteclub maar geen centen om af te studeren. Ik kijk naar het geld dat er alleen al tijdens talent-night doorheen gejaagd is. Er zouden zeker tientallen studeersubsidies van gegeven kunnen worden.
Maar ja, wij hebben het verbrand terwijl we in een piramide stonden.
