Smash

“Wij gaan badmintonnen!” Ik word opgeschrikt uit mijn vreetbui van chips, chocola en salmiakballen. Vriend heeft aandacht nodig.

Terwijl we vriendelijk de shuttle overslaan -hij vindt het heuse rally maar dat heb je met amateurs- komen bij mij herinneringen boven. Ik ontmoette mijn eerste liefde tijdens badmintonles.

Martin was de allerbeste badmintonner van de groep. Hij had zijn haar geblondeerd net als Eminem, ernstige acné en was een paar onsjes te zwaar. Ik was op slag verliefd.
Mijn nieuwe dagboek schreef ik binnen een week vol. Over hoe hij me aankeek, groette en -letterlijke quote- 'ik bijna zeker wist dat hij me herkende van de vorige keer.' Pagina's met gezwijmel, foto's en in overweging genomen versiertactieken: “Misschien moet ik hem onverwacht keihard op de bek pakken.”

Ik kreeg steeds meer aandacht van Martin. Een wonder, dacht ik.

Na een tijd kregen we via sms verkering. Mijn eerste date met hem volgde en daarna ging het snel: de eerste zoen, de eerste telefoonrekening van honderd euro en mijn eerste ervaring met een borderliner. Het fijne: altijd als Martin van plan was zijn polsen of beenaders door te snijden, belde hij van tevoren op. Zodat ik kon komen kijken. Attent.

Tijdens de zesde keer in het bloederige ritueeltje floepte ik eruit: “Dat hakken in je been is toch best zonde van die dure Gilette scheermesjes.” Ik kon per direct vertrekken. Het was uit.

Het was de eerste keer dat er met mijn hart gesmasht werd.

Vriend laat de shuttle weer eens op de grond vallen en dat terwijl ik hem zachtjes en in een prachtige lob naar hem toe sloeg. Nee, badmintonnen kan-ie echt niet. Maar hij scheert elektrisch, dat dan weer wel.

Taboe

Foto: Corné Sparidaens

Ik begin een beetje op het bed te wiebelen. Mijn vriend kijkt me aan en glimlacht. Hij wiebelt ook op en neer. We kijken samen naar de beddenverkoper.
“Is dit bed een beetje geschikt voor een jong koppel?” vraag ik.

De verkoper loopt rood aan. Hij kijkt naar me alsof het een krankzinnige vraag is, maar ik meen het. Ik moet een stevig bed hebben, vriend en ik zijn immers nog geen jaar bij elkaar.
De verkoper herpakt zich: “Nou, je rolt niet naar elkaar toe als je op koudschuim ligt. Dat kan een voordeel zijn.”
“Maar wat als je juist wel graag naar elkaar rolt?” Ik probeer nog enig eufemisme te betrachten.
“Dan moet je een pocketveer nemen.” Vriend gaat op zijn knieën op het verende matras zitten en zakt er meteen tien centimeter in weg. Ik zie het aan zijn gezicht. Dít gaat hem niet worden. Wat is dan het beste voor doggystyle? Er zijn matrassen waarvan je na drie minuten geschaafde knietjes hebt, dat wil een mens toch van tevoren weten? Raar dat je nooit iets over seks mag vragen aan de beddenverkoper.

Er zouden labels moeten zijn om deze informatiebehoefte discreet te vervullen. Ik stel voor: verliefd koppel. Het betreft een stevig en soepel bed betreft met minder slaapcomfort, want dat komt er toch niet van. Tweede label: vaste relatie. Bed dat tegen ‘een stootje’ kan mét slaapmogelijkheden. Het derde label bestaat al: senior. Een bed om in te slapen. “Dat hebben wij niet nodig,” grinnik ik.

De verkoper rekent even later een matras categorie verliefde stellen met ons af. Maar als wij hand in hand de deur uitlopen, kan hij het toch niet laten en roept: “Wacht maar. Senior, dat word je vanzelf.”