“Wij gaan badmintonnen!” Ik word opgeschrikt uit mijn vreetbui van chips, chocola en salmiakballen. Vriend heeft aandacht nodig. Terwijl we vriendelijk de shuttle overslaan -hij vindt het heuse rally maar dat heb je met amateurs- komen bij mij herinneringen boven. Ik ontmoette mijn eerste liefde tijdens badmintonles.
Martin was de allerbeste badmintonner van de groep. Hij had zijn haar geblondeerd net als Eminem, ernstige acné en was een paar onsjes te zwaar. Ik was op slag verliefd.
Mijn nieuwe dagboek schreef ik binnen een week vol. Over hoe hij me aankeek, groette en -letterlijke quote- 'ik bijna zeker wist dat hij me herkende van de vorige keer.' Pagina's met gezwijmel, foto's en in overweging genomen versiertactieken: “Misschien moet ik hem onverwacht keihard op de bek pakken.”
Ik kreeg steeds meer aandacht van Martin. Een wonder, dacht ik.
Na een tijd kregen we via sms verkering. Mijn eerste date met hem volgde en daarna ging het snel: de eerste zoen, de eerste telefoonrekening van honderd euro en mijn eerste ervaring met een borderliner. Het fijne: altijd als Martin van plan was zijn polsen of beenaders door te snijden, belde hij van tevoren op. Zodat ik kon komen kijken. Attent.
Tijdens de zesde keer in het bloederige ritueeltje floepte ik eruit: “Dat hakken in je been is toch best zonde van die dure Gilette scheermesjes.” Ik kon per direct vertrekken. Het was uit.
Het was de eerste keer dat er met mijn hart gesmasht werd.
Vriend laat de shuttle weer eens op de grond vallen en dat terwijl ik hem zachtjes en in een prachtige lob naar hem toe sloeg. Nee, badmintonnen kan-ie echt niet. Maar hij scheert elektrisch, dat dan weer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten