Negeren

‘We hebben nooit iets gemerkt.’

De directeur van de school over Tim Ribberink, de jongen die vorige week zelfmoord pleegde omdat hij zijn leven lang gepest werd. Ik kan me zo verschrikkelijk ergeren aan zulke uitspraken.

Ik werd ook gepest. Niets bijzonders meer, duizenden kinderen worden dagelijks geterroriseerd. Dat is de harde waarheid. En ook bij mij was er zogenaamd niemand die iets merkte. De lerares zat er een meter vanaf toen een jongen mij ‘hoer’ noemde (moet je nagaan, ik was 8), maar toch had ze niks gehoord. Een overblijfvrouw was onze tafeltjes aan het schoonmaken toen een meisje mij een stomp gaf. Niks gezien. En zo ging het maar door.

Erger: docenten deden zelf mee. Ze lachten om vieze tekeningetjes die de pesters van andere kinderen maakten. Of gaven de tip: ‘gewoon negeren.’ Het slechtste advies dat er bestaat. Het geeft de boodschap af dat je maar moet accepteren dat je gepest wordt. En dat zij er niks aan gaan doen. Alsof je de moeite niet waard bent.

Tot Bram, notabene een invaldocent, hier korte metten mee maakte. Na vijf minuten nam hij me apart. ‘Is er iets dat je wilt vertellen?’ En Bram was kordaat. Een kwartier later stonden de ouders van de pesters in de klas en begon hij een vurig betoog.
‘Desiree, Felicia en Nella. Denk nooit dat jullie stoer zijn, pesten is iets voor bange kinderen. Er is niks heldhaftigs aan.’

Daarmee hield het terroriseren gewoon op. Dat kan dus.

En dat is mijn boodschap: negeer het niet. Docenten hebben wel degelijk een grote invloed op de sfeer en die macht moeten ze positief gebruiken. Houd de ogen open, heb een goed verhaal en stop deze ellende. Als Bram het kan na vijf minuten, dan kan iedereen het.

Want pesten mág je niet negeren.

Deze column verscheen eerder in Dagblad van het Noorden.

Foto: Tessa Schopman