Aanbidder

Hard gebonk op mijn voordeur. “Doe open, doe open!” Ik schrik, het is vier uur ’s ochtends. Het is mijn buurman, huilend. Hij is alvast zo vrij geweest zijn voorhoofd tegen het raam te parkeren. “Rosaaahaaaaa”, schreeuwt hij.

Welkom in mijn wereld.

Bij de eerste kennismaking leek mijn buurjongen een brave student. Hij heeft Ikea-kussentjes op de bank, matcht altijd zijn sjaaltjes met de binnenkant van de boord van zijn overhemd en heeft in huis Spaanse slofjes aan.

Maar na een paar weken ging hij zich maf gedragen. Elke keer als ik bij hem was, werd hij misselijk. Ik dacht eerst dat dat iets te maken had met zijn voorliefde voor rauwe courgettes – echt waar, hij eet ze zo uit het vuistje! –, maar hij zei dat het kwam omdat hij net zijn tanden had gebleekt. Hij mocht alleen maar witte dingen eten en drinken van zijn tandarts. “De melk in combinatie met witte wijn viel niet zo goed.”

Goedgelovig als ik ben, trapte ik erin. Ik begon pas te twijfelen toen ik wekelijks een bos bloemen van hem kreeg en hij me kaartjes stuurde via de post. Ik bedoel, hij woont náást me.
Vorige week toen hij voor de zoveelste keer kotste terwijl ik er was, kwam de aap uit de mouw. Hij is verliefd op me. “Jij bent mijn droomprinses”, zei hij.

Vleiend misschien, maar wat nu? Ik wil hem niet. Mijn broer heeft een relatie met zijn buurvrouw, en ze merken alles van elkaar. Hij kan nog niet naar de wc gaan of ze weet het. Nu aait hij zelfs haar konijn.

Dat soort dingen wens ik niet voor mezelf. Maar dat wil mijn aanbidder echt niet horen. Ik probeer hem te mijden tot het over is, maar ik kan geen vuilniszak wegbrengen of hij sms’t me: “Ik zie jou!”
Gék word ik ervan. Ik weet daarom geen andere oplossing meer dan deze: iemand geïnteresseerd in een nieuwe liefde? Mail mij!