Hinderlaag

Er is heel wat veranderd aan dagje winkelen. Kon ik vroeger eindeloos aan de hand van mijn oppas door de winkelstraat dwalen terwijl we ongestoord over de zin van het leven kletsten (de Spice Girls), nu moet ik slalommen door de stad.
Want vanaf de Hema loop je een hinderlaag van witte, rode en zwarte jasjes van respectievelijk het Wereld Natuur Fonds, het Rode Kruis en de ECI. Wachtend op een nietsvermoedend slachtoffer.

Halverwege de straat, staat de dieet-Taliban. Iedereen met meer dan maat 36 wordt eruit gepikt. Zo werd ik verplicht met mijn 1.80 meter en 67 kilo op een weegschaal te gaan staan ook al ‘kon hij het zo al zien.’ Ik moest echt wat aan mijn vetpercentage doen volgens de zonnebankbruine man. En natuurlijk was het noodzakelijk zijn body balance-apparaat erbij te kopen.

Het maakt me paranoïde. Ik durf niemand meer gedag te zeggen uit angst dat ik dan voor mijn leven vastzit aan het redden van albinopanda’s. Lang geleden vroeg nog weleens iemand de weg als ie je aansprak, dat is ondenkbaar geworden.

Maar het allerergste vind ik wat me gisteren overkwam. Een aardige meneer bood mij breed lachend een zakje chocolade-eitjes aan. Fel zei ik: “Wat moet ik daarvoor doen? Krijg ik hier een religieus abonnement bij?” “Het is gewoon een aardigheidje ter gelegenheid van Pasen,” zei hij en ik begon me een beetje te schamen. Toch nog oprecht aardige mensen. Tot hij zei: “Maar in jouw geval zou ik na het eten van de eitjes nog wel even een halfuurtje gaan fitnessen.” Met volle mond en groot afgrijzen keek ik naar wat er op het zakje stond: 226 kcal = 30 min sporten. Met de groeten van sportschool Health Center. Vuile klerelijers.

Bikiniseizoen

Elk jaar weer hetzelfde gedonder. Zodra het lente wordt terroriseert ontbijtmerk Special K me met afvalreclames. Grazia komt eroverheen met dé twee grote bodytrends (en geloof me, daar zit semi-mollig niet bij) en er wordt zelfs reclame gemaakt voor kattendieetvoer. Blijkbaar ervaren ook zij de druk van het bikiniseizoen.

Afijn, het is dus tijd voor sport. Zoals elke keer begin ik met hardlopen in april en stop ik in oktober één seconde na het voltooien van de 4 mijl. Lekker sportief.

Maar er moet natuurlijk wél getraind worden. Mijn vriend wilde ook mee, niet wetende wat hij zich op zijn hals haalde. Hij is een ras-bankzitter, doet alleen aan sport vanaf de tribune en gaat het liefst met de Audi naar de buurtsuper. Bij het uitzoeken van de loopschoenen was hij dan ook na een kwartier aan het hyperventileren. De intervaltraining beloofde bij voorbaat hilarisch te worden.

Ik kreeg ongelijk. Niet alleen rende mijn ongetrainde vriend me er keihard uit, er was nog iets veel ergers: de kantschreeuwers. Zo uit het niets begonnen mannen naar me te roepen: “Kun je niet harder?” Mijn loopmaatje vroeg bedeesd of dit de gebruikelijke loopetiquette is. Ik schudde van nee en we liepen stoïcijns door. Mijn mond viel pas echt open toen er iemand riep: “Nog even doorlopen, dan worden je billen mooi rond.”

Absurd. Wat bezielt iemand om zoiets te zeggen? Als ik gewoon over straat ga, haalt geen kip het in zijn hoofd. Zodra ik jog, vindt plots elke man het gerechtvaardigd mij verbaal aan te randen.
Maar ik weet het goedgemaakt, de volgende keer dat zo’n dikbuik tegen me begint te schreeuwen trap ik hem keihard in zijn pens.

Moet jij eens opletten hoe hard ik dan kan rennen.

Boekjes

Vind jij deze stukjes leuk?

Ik heb een boek uitgebracht met columns: Allemansvriend.

Te koop in de Selexyz, te leen in de bieb en te bestellen op bol.com voor maar 9,90 E!

http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/allemansvriend/1001004006822509/index.html

En ook heb ik nu een nieuw boekje. Een regelrechte aanklacht tegen het hoger onderwijs: Vrije Ruimte


http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/vrije-ruimte/1001004010961617/index.html

Lezersreactie op Vrije Ruimte op bol.com

"Bizarre achtbaan over hoe je als eerstejaars uit de provincie in slechts 1 jaar je complete carrière kunt verkloten, maar toch een goede tijd kunt hebben. Een goede handleiding voor elke aankomende afhaker en toch bizar leuk voor mensen die het lef te falen ontberen."

Peter Bieber

Peter Rehwinkel gaat in het presidium bespreken of hij doorgaat met twitteren. Dat stond afgelopen week in de krant. Hier las ik een gepaste pauze in.

Want hemel, mijn bek valt er van open. Serieus, bij een officiële vergadering bespreken of hij doorgaat met twitteren? Is Peter helemaal gek geworden. Heeft hij niks beters te doen?

Het is niet de eerste keer dat ik me erger aan Rehwinkel. Eerder hoorde ik over gedonderjaag met een heg. Hij bouwde illegaal een schutting omdat hij niet wilde dat mensen zijn achtertuin in konden kijken. Was hij soms bang dat we zijn onderbroekjes aan de waslijn zouden zien hangen?

Daarna mocht er geen WK op een groot scherm gekeken worden omdat ‘onze oude binnenstad dat niet meer aankan.’ Tjonge jonge, wordt het dan niet eens tijd om die binnenstad op te knappen? Zulke dingen zouden gewoon moeten kunnen, dat werkt nogal sfeerverhogend.

En dan nog Peters lievelingsclubje de Groninger Talentgroup. De 100 talenten van Groningen komen eens in de paar maanden bij elkaar en doen dan… NIKS. Ik kan het weten want ik zit erbij. Er wordt alleen een heleboel geld over de balk gesmeten door de gemeente met dure etentjes, theatervoorstellingen en borrels. Terwijl het doel is om Groningen te profileren als kennisstad. Het omgekeerde gebeurt: we krijgen via de Talentgroup mailbommen van bedrijven uit Amsterdam die ons graag willen hebben. Rehwinkel duwt ons Groningen juist uit. We worden per honderd aan het Westen aangeboden!

Justin Bieber mag zich bezighouden met twitteren, zijn kapsel en nieuwe cabrio. Rehwinkel zou zich moeten bekommeren over de Oosterparkwijk, waar mensen hoestend wakker worden omdat ze in veel te vochtige huizen wonen. Of eens het goede voorbeeld geven tijdens NL-doet en schoffelen in het Noorderplantsoen.

Stroop de mouwen toch eens op, burgervader. We zijn in Groningen. En hier staan we met beide benen op de grond.