Dode Mensen

Wie zonder waarschuwing in mijn agenda kijkt, zal schrikken. Ik heb nogal een luguber ogend programmapunt dat ik aanduid als: ‘dode mensen‘. Maandag 0,5 dode mensen, Woensdag 3 dode mensen en vrijdag 2 dode mensen. Het is niet dat ik de lijken van het nieuws tel, al had dat met mijn ziekelijke nieuwsgierigheid ook best gekund, het zijn de uren die ik werk in de palliatieve zorg. Dat is alle zorg rondom het sterven. Ik vul sites met teksten die over palliatieve sedatie gaan, pijnbestrijding, rouwverwerking en nog veel meer. Ik vind het interessant om in een andere wereld te stappen. CIZ-indicatie, de health buddy en subcutane medicatie, ik leer er een schat aan nieuwe woorden. Maar het allerleukst vind ik mijn baas. Alles draait bij haar om zo min mogelijk tijdverspilling.

Ze scheurt met 100 over de snelweg waar 80 mag. Want “die paar flitsbonnen per jaar kosten me minder dan mijn tijd me waard is.” Die filosofie volgt ze in alles: als een gesprek afgelopen is, loopt ze prompt naar de deur en zegt ze: “ik gooi je eruit” en tijdens een landelijk werkoverleg roept ze gerust net iets te hard: “dit is niet efficiënt, we gaan.” Prachtig vind ik dat. Al word ik vreselijk wagenziek van haar rijstijl, ze drukt om de vier seconden het gas opnieuw in en gaat zonder gene wild over een doorgetrokken streep, de gesprekken in de auto zijn geweldig. Onze vragen variëren van: wanneer is een leven afgerond? Tot, wie mag er niet op jouw begrafenis komen?

Na 2,5 jaar moest ik een keuze maken: of studeren, of dode mensen. Met lood in mijn schoenen ging ik naar mijn baas. Recht door zee als ze is, begon ze al voor ik iets had gezegd met: “Wat nou, schei je ermee uit?” “Ja”, zei ik zachtjes. Voor het eerst gooide ze me er niet meteen uit. Ze roerde in haar kopje en zei alleen maar: “Jeetje, dat is een boeiend probleem.”