Salamander

“Je bent zo mooi als een salamander”, dat is hoe ik Frank leerde kennen. Ik zag hem voor het eerst in de Prinsentuin waar hij bloemen fotografeerde. Ik ging naast hem zitten en liet me betoveren door zijn stem. Ik had nooit zo iemand als hij ontmoet.

Het is niets geworden tussen ons. Niet alleen omdat hij macrobiotisch leeft -wat erop neerkomt dat je buikkramp krijgt van een dropje- erg onhandig, als je mij zoent heb je al een halve mars aan suiker binnen. En ook niet omdat hij veel ouder is, de meeste vriendjes die ik heb zijn dichter bij de leeftijd van mijn vader dan bij de mijne. Zelfs dat hij meer geïnteresseerd is algoritmes dan in seks deerde me niet. Je hoort, ik was echt verliefd.

Wat wel lastig was: hij was ook de beste vriend van mijn verkering. En gek genoeg ging het daar mis. Hoezeer ik hem ook probeerde te overtuigen van het goede in hypocrisie, volgens mij toch echt opgenomen in de basisrechten van de mens, hij wilde niet. Zelfs toen we op datingsite Paiq aan elkaar gematcht werden, toch een omen van jewelste, bleef hij weigeren. En zo bleef ik jaren onmogelijk zwijmelen.

Tot vorige week, hij wilde dringend met me afspreken. Opgetogen fietste ik naar hem toe. Helaas, nog voor ik kon denken dat het eindelijk wederzijds was, zei hij: “ik wil je uitnodigen voor mijn boekpresentatie.” Ik mag iets komen voorlezen. Nog niet helemaal de huwelijksnacht die ik in gedachten had, maar het kan minder. De omstandigheden zijn anders: mijn ex heeft een vriendin, een prinses die niks wegheeft van welk amfibie dan ook, dus over hem hoeft hij zich geen zorgen meer te maken.

Dus ik weet wat me te doen staat: ik trek mijn fletsgroene jurkje aan en zal hem als een sierlijke salamander mijn vijver inlokken. Daar komt geen reiger tussen.