G-Heugen

“Alles wat jij doet is indrukwekkend.”

Ik slik. Hoe ben ik hier terechtgekomen? Oh ja, ik tikte het woord ‘agenda’ in op mijn zoekfunctie in gmail omdat ik naar een vergadering moest. Ineens staar ik naar een scherm met honderden liefdesmails.

Lenny was een kortstondige liefde. Maar als ik het zo lees hebben we de sterren van de hemel bemind.

“Ik voel vlinders verbaas me over hoe goddelijk mooi je bent. Wanneer zie ik je, heb je nog een gaatje in je agenda?”

Dat soort teksten. In werkelijkheid heb ik twee keer met de jongen afgesproken maar na twintig mails staan de tranen me in de ogen. Toch een beetje onhandig want ik zit op kantoor. En eigenlijk was ik op zoek naar de agendapunten van een bespreking.

Het overkomt me vaker met de moderne technieken. Ik ga door mijn sms’jes omdat ik het nummer van mijn baas zoek en plots staat daar een sexy berichtje van een ex-vriendje, een ruziedialoog met een vriendin of dreigende taal van studiegenoten. Vroeger raakten we liefdesbrieven, emotionele vriendschapsberichten en oorlogsverklaringen gewoon kwijt. Of stopten we ze in een liefdesdoos ergens op zolder. Nu word je zonder enige waarschuwing met diepe emoties uit het verleden geconfronteerd. Alleen maar omdat Gmail zo belachelijk veel opslagruimte heeft en onze telefoons 20.000 berichten kunnen bewaren.

Of wij die obsessieve bewaardrift wel leuk vinden, is ons nooit gevraagd.

Dat ons brein niet alles onthoudt heeft goede redenen. We maken herinneringen mooier, halen de scherpe kanten ervan af of vergeten zelfs hele gebeurtenissen. Daardoor kunnen we bijvoorbeeld een tweede studie beginnen en verhuizen en opnieuw verliefd worden na liefdesverdriet. Ons bestaan hangt er zelfs vanaf: een vrouw die de pijn van haar bevalling zou onthouden, zal nooit meer een nieuw kind willen.

Vergeten heeft dus wel degelijk een belangrijke functie en Gmail respecteert dat niet.

Ik vink de liefdesbrief aan en druk op ‘verwijderen’. Opluchting maakt zich van mij meester.

Nog maar 2653 mails te gaan.

Grote Jongen

“Jullie lijken Occupy wel”, zegt een docent die zich een weg naar zijn kantoor probeert te banen. Ik zit met klasgenoten op de gang. Binnen zit de hoogleraar onze tentamens te bespreken. Omdat er geruchten gaan dat de punten niet goed zijn opgeteld, komen er steeds meer mensen bij zitten. Nu willen we dat tentamen zelf inzien ook.

De hoogleraar zit in tijdnood. Hij zwiept de deur open. “Als jullie hier alleen maar komen om punten op te tellen, kun je weggaan. Dat doen wij wel.”

En wat doe je dan? Ga je dan weg terwijl iedereen weet dat de berekening van de cijfers niet klopt alleen maar omdat iemand met autoriteit wil dat je verdwijnt?

Onze Groninger Occupy’ers wel. Ze begonnen op de Grote Markt te protesteren maar er moest plaats gemaakt voor een muziekfestijn en dus togen ze braaf naar achter het stadhuis. Dat was al belachelijk.

Nu komt er een kerstmarkt en wil burgemeester Rehwinkel ze ook van het Waagplein weghebben. Wat doen de Occupy’ers? Die beloven direct dat ze hun tentjes zullen afbreken. Watjes.

Ze zijn wekenlang genegeerd en net nu er iemand begint tegen te sputteren en klappen ze gelijk de boel weer in. Krijgen ze eindelijk aandacht, gaan ze weg! Ze snappen er echt helemaal niks van. Als Occupy ben je er niet als pleinvulling, je moet de geesten van de mensen bezetten. Zorgen dat ze aan je denken, met je bezig zijn, over je praten. Zodra ze gaan zeggen dat je weg moet, begint het pas.

Het is een protest, geen feestje. Dat ik dat die oude hippies nog moet uitleggen.
 

De hoogleraar staart me cynisch aan. “Het heeft echt geen zin om hier te blijven”, zucht hij. Ik weet genoeg, ik zal dat tentamen inzien, al moet ik hier een week blijven. Het is gewoon mijn recht.  Hele grote jongen die mij van die gang weg krijgt.

Duitsland verslaat Nederland met gemak

Met een 3 -0 nederlaag moest het Nederlands elftal het voetbalveld in Hamburg gister verlaten. Aartsrivaal Duitsland was in de oefenwedstrijd vooral oppermachtig in de eerste helft waardoor het na een half uur al 2-0 stond. Oranje verliest. De aanvallende middenvelder Mesut Özil was de man van de avond.

Ok, Arjen Robben speelde niet mee, Robin van Persie bleef op de bank en Rafael van der Vaart stond ook niet op het veld maar dat is geen vrijbrief om de wedstrijd op zo’n grote teleurstelling te laten uitlopen. De hele wedstrijd ontbrak het Oranje aan creativiteit, veerkracht en snelheid.

De goals
Er was veel mis met de verdediging van ons elftal maar Duitsland speelde ook gewoon prachtig voetbal. Afgelopen dinsdag zei coach Joachim Löw al dat zijn team de oefenwedstrijd bloedserieus nam. "Het publiek kan zich verheugen."

En serieus is nog een understatement voor wat de Duitsers presteerden. Thomas Müller kon geholpen door Miroslav Klose van dichtbij scoren. Later was het de beurt aan Klose die de bal in het doel knalde na een machtige voorzet van Özil. Özil eiste in de tweede helft zijn gloriemoment op en schoot beheerst de drie nul binnen.

Mesut Özil
De hele wedstrijd was Özil de drijvende kracht achter meerdere aanvallen. Zijn virtuositeit en passie compenseerden het gemis van toppers Bastian Schweinsteiger en Philipp Lahm. Maar wat nog het meest opviel was het harmonieuze samenspel van de Duitsers, waar de Nederlanders stuntelden en elkaar niets gunden. Overtredingen uit frustratie waren het gevolg.

Zwaarste nederlaag
Het is dat Duitsland de tweede helft het een beetje rustiger aan deed, anders had de schade groter kunnen zijn. Voor het Nederlands elftal is dit de zwaarste nederlaag sinds 15 jaar. Bondscoach Bert van Marwijk denkt nog eens goed na over zijn tactiek. "We zijn in de breedte kwetsbaar."