GRONINGEN- Hij staat plots met ontbloot bovenlijf in de
rechtszaal. Woedend. Hij kan er niet over uit wat hier gezegd wordt.
“Kijk dan!” roept hij naar de rechter. Wild wijst hij naar zijn borst.
“Dit zijn littekens van een steekwond en een operatie.” Poging tot doodslag staat op het programma in de meervoudige strafkamer op donderdag. Elf jaar vriendschap gone bad is misschien een betere manier om deze gebeurtenis te omschrijven.
Het was al laat. Rick en Jan, twee heren van middelbare leeftijd, hadden al wat gedronken in de woning van Jan. Wel een stuk of tien. En ook nog wat geblowd. Daarover zijn de voormalige vrienden het nog eens.
Daarna volgen verschillende lezingen van wat er gebeurde. Rick wilde wat eten voor zichzelf maken, Jan had daar geen zin in. Eigenlijk moest Rick maar eens opstappen, vond Jan. Een beetje snel ook. Jan: “En toen pakte ik dat mes om mijn woorden kracht bij te zetten.”
Wat er toen gebeurde is voor iedereen vaag behalve voor Rick. “Hij stormde op mij af en drukte dat mes in mijn borst. Het was heel gericht.” Jan: “Ik stond te dreigen maar ik heb niet expres gestoken. Het was een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Ik zou mijn goede vriend dit nooit opzettelijk aandoen.”
Terwijl Rick lag te bloeden, gaf Jan hem de telefoon aan. Om 112 te bellen. Samen bespraken ze nog hoe ze dit uit moesten leggen aan de politie. Een donkere man heeft het buiten gedaan, besloten ze. In het ziekenhuis verklaarde de bloedende Rick zijn wond dan ook met dit verhaal. Maar toen hij een drain in zijn borst moest om het vocht uit zijn longen te laten weglopen werd hij kwaad. Hij besloot het echte verhaal te vertellen. Jan had het gedaan.
De advocaat zegt dat Jan het heel erg vindt dat hij zijn goede vriend kwijt is. Hij snapt nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Maar een operatie is er niet geweest, dat verklaart de arts ook.
De boosheid loopt op bij Rick. Maandenlang heeft hij gerevalideerd. Moest per dag vier uur in de buitenlucht zitten, diep ademhalend, om zijn longen op te rekken. Een behoorlijk pijnlijk proces. Hij vraagt zich vaak af of zoiets nog een keer kan gebeuren. En nu zegt de advocaat dat het allemaal niet zo erg was.
Hij trekt zijn shirt over zijn hoofd en gaat staan. “Ziet u dit dan niet, rechter?” Zijn eigen advocaat probeert hem te sussen. De rechter: “Zo kunt u niet in de rechtszaal zitten.” Rick doet zijn shirt weer aan. “Wat nou geen operatie”, briest hij nog.
De officier gelooft Jan. Omdat ze samen dat verhaal hadden bedacht van die donkere man. “Dat doe je niet als je weet dat iemand je gericht heeft neergestoken. Opzet kan niet bewezen worden.” De eis: de straf gelijk aan het voorarrest van Jan en een voorwaardelijke gevangenisstraf met een proeftijd van 2 jaar voor als het nog eens misgaat.
Jan heeft het laatste woord. Anders dan de meeste verdachten draait hij zich om en kijkt zijn slachtoffer recht aan. Even is daar een droevige blik, elf jaar vriendschap is niet niks, dan zegt hij:
“Kerel, het spijt me echt verschrikkelijk.”
Dit verhaal werd donderdag gepubliceerd op: Spot G, de nieuwssite van de Master Journalistiek Groningen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten