De schuld

 Ik zie flessen vliegen. Haren, die ene nacht. Er zijn slimmere ideeën. Maar ja, mijn vriend en ik zijn journalisten en van nature ziekelijk nieuwsgierig. We moeten wel.

Als we uitstappen kijken we even om naar onze glanzende Audi TT. Hij staat er op zijn minst provocerend. Ik maak een foto van een auto die ernaast staat. Alle ruiten ingeslagen.

Dan pakt vriend zijn camera. Jongens beginnen te joelen. ‘Hij is van de tv, ik wil niet op film.’ Dat doen ze vaker, terwijl ze ondertussen recht voor de lens gaan staan (logica), en meestal is dat best grappig. Vandaag niet. Omdat het begeleid gaat met zinnen als: ‘Pas maar op, er is al iemand van de NOS omgekomen.’

Gelukkig kan ik door mijn rijke versierverleden zelfs met de grootste idioten een gesprek voeren, dus doe ik dat maar. Als bliksemafleider, want vriend probeert wat te filmen. Dat gesprek gaat dan ongeveer zo. Jongen: ‘He camera, flikker op camera.’ Ik: ‘Jeetje wat een mooie honkbalknuppel heb jij zeg.’ Jongen: ‘Ja we komen live op CNN vanavond, wij hebben bushokjes gesloopt, alles. Machtig mooi.’ Daarna loopt hij met een brede grijns weg ondertussen mompelend naar zijn mede-idioot: ‘Mooi vrouwtje heeft die cameraman hoor, leuk.’

We komen langs een stilstaande bus. Tientallen jongens slaan met knuppels op de bus in. Overal vliegt glas. De buschauffeur zit er nog in. Ik wil niet weten hoe.

De volgende dag is er discussie. Haren is de schuld van de media. Dacht ik het niet.

Ik stel me zo voor dat de relschoppers met een bakje chips voor de tv zitten en zich rot lachen. Lekker makkelijk.

Als de media dan zo machtig zijn, laten we het dan goed doen. We roepen alle relschoppers op naar het ziekenhuis te gaan en een nier af te staan. Moet lukken.