Allemansvriend

Vind jij deze stukjes leuk?

Ik heb een boek uitgebracht met columns: Allemansvriend.

Te koop in de Selexyz, te leen in de bieb en te bestellen op bol.com voor maar 9,90 E!

http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/allemansvriend/1001004006822509/index.html

Oud

Het is een raadsel. Al jaren vraag ik me af hoe ik in mijn eerste jaar zoveel studiepunten haalde. Ik ging – anders dan nu − nooit naar college, sliep de hele nacht niet en was altijd aan het feesten. Tentamens leerde ik de avond van tevoren.

Dat mijn huisgenoot naar bed ging was mijn startsein: van middernacht tot zes uur ’s ochtends zat ik achter de computer. Met msn aan en een nachtvriendje las ik tussen het geflirt door alle powerpoints van de colleges. Om zes uur ging ik de laatste twee uur slapen en om negen uur deed ik tentamen. Ik kwam aan alsof ik door een vrachtwagen was overreden, maar haalde het altijd.

En toen werd ik verstandig.

Ik kocht de studieboeken, begon er zelfs aan. Ik maakte mijn opwachting bij college waar de docent nieuwsgierig vroeg of ik net in Groningen was gekomen, hij had me nog nooit gezien. Ik volgde een studietraining en kreeg rare gewoontes. Zoals dat ik mijn boek overal mee naar toeneem, naar de bioscoop. “Dan kan ik leren tijdens de voorstukjes.” Dat wil dus niet in het donker en is ook niet zo gezellig voor de vriendin die mee is. Naar mijn werk, naar bed, naar de kroeg en naar de badkamer.

Ik plande verrassingsaanvallen op mezelf met het studieboek. Mijn theorie: dan heb ik niet genoeg tijd om tegenzin te hebben. Toen het een keer goed ging na een bakje yoghurt en een kop thee moest in het jaar daarna áltijd yoghurt en thee hebben voor het studeren.

Nu heb ik een nieuw ritueel: ik moet in het WSN-gebouw op het Zernike studeren. Tweede verdieping, tafeltje linksachter bij het raam en naast Julia. Anders doe ik niks. Maar ik heb het mysterie opgelost. Het studeren ging zo traag dat ik me laatst hardop afvroeg of ik seniel ben geworden. “Dat klopt”, zei Julia. Pas nu weet ik dat ik na dat eerste jaar niet verstandig werd, ik werd oud. Te oud om te leren. En daar moet ik het maar mee doen.

High Tea

Ik heb een trauma door mijn verjaardagen. Het is nooit leuk. Een operatie op de dag erna − ‘dus 8 juni mag je niks eten en drinken’, op mijn dertiende Clearasil krijgen ‘een praktisch cadeau’ en mijn vriendjes dumpten me ‘want dan kun je je nieuwe jaar fris beginnen’. Fijn. Dit jaar was ik helemaal zenuwachtig, want ik word 23. Ik laat het jong zijn met rasse schreden achter me.

“Mijn moeder had al een kind toen ze 23 was”, zei mijn minnaar laatst tegen me. En dat terwijl ik nog hard meezing met Britney’s I’m not a girl, not yet a woman.Om alle nare herinneringen achter me te laten wilde ik iets leuks doen. Drugs. Want al lijk ik misschien iemand die heel wat uitprobeert en meemaakt, ik heb behalve alcohol nog nooit drugs aangeraakt.Lisa − ook drugsmaagd − en ik schreven ons in voor een echte high tea.

Geen verjaardagstaart maar spacecake. En geloof mij, dat is nog eens een andere dimensie aan ongezond eten. Na een uur voelden we niks, dus namen we nog maar een halfje. Na twee uur beschouwden we het als een mislukte missie, het werkte niet op ons. Al moesten we wel heel hard lachen om een poster met blauwe en gele strepen, maar dat hebben we vaker.

We besloten nog wat te gaan eten in de V&D. En daar, vier verdiepingen hoog, omringd door vijftig mensen gebeurde het: de cake sloeg in. Ineens snapte ik niet meer waar ik was, dacht ik dat alle mensen naar me keken en kon ik geen boeh of bah meer zeggen. Lisa had het ondertussen erg naar haar zin met een gekruide aardappel. “Ik moet nog naar de verjaardag van mijn nichtje” zei ze en stiefelde weg.

Daar zat ik dan, alleen in de V&D en durfde geen stap te verzetten en ook niet te blijven. En zo werd, met vijfeneenhalf uur trillend in een hoekje zitten, mijn drieëntwintigste mijn grootste trauma tot nu toe. Happy Birthday.

Korrels

Er zijn van die dingen waar mama en papa je niet op voorbereiden als je het huis uit gaat. Na bijna drie jaar op mezelf wonen had ik de meeste van die mysteries ontrafeld. Dacht ik.Want nu is er toch nog iets bizars op mijn pad gekomen waar ik nachten van wakker heb gelegen: een verstopt doucheputje.

Vanaf de dag dat ik hier woon, nu bijna een jaar, is het constant zo geweest. Ik heb alles geprobeerd. Maar hoeveel gootsteenontstopper ik er ook ingooide, ik kan de keren dat mijn keukenvloer blank stond niet meer tellen. Telkens als ik langer dan vier minuten onder de douche had gestaan, moest ik hozen.

Toen had ik door dat ik deze crisis niet in mijn eentje kon beteugelen en vroeg ik mijn vrienden om hulp. Ze gaven me adviezen die varieerden van “prik er met een vork in – maar wel een touw eraan, anders ben je heel erg zuur als ie erin valt –” tot simpelweg “meteen verhuizen!” De vorktruc leek succesvol, maar na een week begon de ellende opnieuw. En ik had nog altijd geen flauw idee waarom.

Het mysterie is inmiddels opgelost, maar ik kreeg wel een heel smerig antwoord. De vorige bewoner van mijn huis is ook een goede vriend. Ik kon altijd al bij hem terecht met al mijn genante vragen.

En in dat licht maakte ik de fout om tijdens het afwassen te vragen waar kerels hun sperma laten als ze zich hebben afgetrokken. “Ja, gewoon in een doek, Rosa.” Ik keek vertwijfeld naar de theedoek in mijn handen. “Maak je geen zorgen, die is in de was geweest.” “Maar zouden mannen zich niet beter kunnen bevredigen onder de douche?” Hij lachte en zei argwanend: “Nee, weet jij niet wat er met sperma gebeurt? Dat worden korrels en die verstoppen je afvoerputje.”
Mijn vrienden hadden gelijk, er is voor dit probleem maar één oplossing. Verhuizen.