Dictatuur van het scherm

Blaasontsteking, meer hoef ik voor vrouwen niet te zeggen. Voor de mannen: het is de hel. Gooi eens kokend water over je miep, dat is ongeveer hoe het voelt.
Ooit had ik het dertien keer in één jaar. Als ik het nog een keer zou krijgen moest ik een speciaal antibioticum. Dus de veertiende keer belde ik op: “Het is de veertiende keer, de dokter zou me nu dat andere voorschrijven.”

Doktersassistente: “Nee het is de dertiende keer.” Ik: “Maar afgelopen week was de dertiende keer.” Zij: “Je hebt afgelopen week geen blaasontsteking gehad.”
Ik kon het niet geloven. Iedereen die het weleens gehad heeft, weet dat het geen moment is om bijdehand te doen. Er zou zomaar iemand met een bijl op je af kunnen komen. “Mevrouw, zou ik dat zelf niet beter weten”, zeg ik terwijl ik de nek van de kat van de buren omdraai, maar nee! “Ik zie het hier niet staan, goedemiddag!”

Welkom in onze bureaucratie waar computer dictator is.

Laatst had ik eenzelfde soort akkefietje bij de klantenservice van Hi. Waar ze overigens sowieso in een parallel universum leven – drie minuten wachttijd betekent acht minuten muziek en daarna opgehangen worden. Wat nog erger is: ze luisteren alleen naar hun scherm. Ik vertel dat ik al maanden wacht op een nieuwe telefoon − “Staat niet op mijn scherm.” Ik zeg dat ik zes keer ben neergelegd − “Kunnen wij hier niet zien.” Ik vraag hem of alles wat niet op hun scherm te lezen is dan ook niet bestaat? Rolf: “Hebt u soms een grote mond mevrouw?” Ik : “Staat dat op je scherm, Rolf?” “Nee.” Ik: “Nou dan.”

Ik werd doorverbonden naar Jorgen, de leukste jongen van KPN die me een tip gaf: “Je moet ze gewoon vertellen dat je je abonnement wilt opzeggen, dan krijg je hele aardige mensen.”
De telefoon werd geleverd, ook al stond het niet op het scherm. De antibiotica kreeg ik pas bij de vijftiende keer. En als ik de dokter nu bel, hoop ik dat Jorgen opneemt.