Onbeleefd

“Nou ik weet wel waarom jij een uitgever hebt, als je zulke leuke jurkjes aantrekt kom je overal aan de slag.”

Ik kijk op van mijn gesprek met een vriendin. Voor me staat een man van in de dertig, beetje shabby gekleed, mij lachend aan te kijken. De mensen om hem heen lachen schaapachtig mee.
Vroeger had ik daar geen last van, toen was ik nog lelijk. Bek met fietsenrekje, broodmager en eczeem. Ik schreef wel en daar ging het dan ook om. Ik was “het meisje van de buurtkrant”. Altijd op mijn kamer aan het tikken op mijn knetteroude tekstverwerker. Met oranje letters. Ik schreef omdat alleen op die manier mensen naar mij luisterden.

Nu is dat anders. Moeder Natuur besloot de verloren jaren goed te maken door me een dubbel D-cup te geven. Niet mijn smaak, maar het is niet anders. Ik kreeg er een prettig gezicht bij en mijn haren liet ik groeien. Ik ben leuk opgedroogd, zoals dat heet.
Plots kreeg ik aandacht om hoe ik eruitzag. Apart. Maar te veel. Ineens moet ik vechten om met mijn intellect mijn uiterlijk te ontstijgen.
De man blijft staan en ik zeg niets terug.

“Kijk niet zo zuur, het is een compliment hoor”, zegt hij dan.

“Nee, het is geen compliment, het is onbeleefd.”
Ik kijk hem strak aan. Ik weet wat er nu komt en het komt ook. Hij haalt het grootste cliché uit de kast: “Ach ja, geef ik eens een compliment over het uiterlijk, wil ze weer geprezen worden om haar mooie persoonlijkheid.”

Zo gaat dat dus. Hij heeft het liefst dat ik kirrend aan het tafeltje blijf zitten, een beetje bloos en dan ‘dank u wel, meneer’ zeg. Even vergeten, we leven nog in de middeleeuwen. Maar ik zal braaf zijn en het voor eens en altijd eerlijk toegeven aan die meneer. Leuke jurkjes, dikke tieten en een gezellige kop. Precies dát is de reden waarom ik een boek heb. En jij niet.