Een stampvolle woonkamer vol met vrienden en vriendinnen. Mijn oma loopt in een glanzend rood pakje tussen haar publiek. Ze is jarig, hét evenement van november. Op haar negenentachtigste zou je denken dat haar vriendengroep wat uitgedund is. Maar nee, bij mijn oma lijken ze zich nog steeds te vermenigvuldigen.
Om me heen zie ik oma’s die niet meer zelf boodschappen kunnen doen, in huis zitten te wachten tot er iemand langskomt en dement zijn. En het ergste is dat ze zichzelf ook vaak zo zielig vinden.
Oma is niet zo. Natuurlijk heeft ze last van het ouder worden maar daarom gaat ze geregeld naar de chirurg om zich nieuwe organen en ledematen te laten aanmeten. Het moet immers wel leuk blijven. Een nieuwe knie, hopsakee, nieuwe ogen, waarom niet? Ik denk dat haar lichaam voor vijftig procent nog maar tien jaar oud is door alle nieuwe onderdelen. Handig.
We hebben er wel vertrouwen in en daarom gaf mijn pa haar een krantenabonnement voor een jaar cadeau. Oma: “Dat is wel optimistisch.”
Niet waar, ik begin juist weer met sparen voor het cadeau van volgend jaar.
Dat ze zo lang leeft komt ook door haar open geest. Ik klap mijn mobiel open en laat oma mijn nieuwe vriend zien. Mijn vader: “Gatver, heb je het nou alweer over die oude vent?” Mijn oma kijkt nieuwsgierig naar de foto: “Ik zeg daar niks over hoor, ik ben zelf ook heel gelukkig geweest.” Haar vorige vriendje, mijn opa die nu overleden is, was ook meer dan tien jaar ouder.
Maar niks traditie: nu heeft ze een jongere vent, een toyboy. Hij brengt haar overal naartoe, kookt en vertelt mooie verhalen. Op haar verjaardag zit hij met een borreltje te grinniken straalt als mijn oma naar hem kijkt. Ze werpt hem een speelse blik toe en strijkt nonchalant door haar net in de krul gezette haren.
Patricia Paay is er niks bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten