Kinderhaat

Misschien verklaar ik mezelf hierbij tot monster, maar ik hou niet van kinderen. Het meest haat ik de kinderen van vier tot zestien. De tijd waarin ze veel lullen, maar niks zeggen. Op zich heb ik niks tegen de zwijgende varianten, maar sinds ik de hamster van een vriendinnetje dertien treden van de zoldertrap heb laten vallen waarna hij met een korte piep zijn entree maakte tot de eeuwige jachtvelden, wil ik ook geen baby’s meer vasthouden.

Helaas zijn kinderen net katten, ze komen juist bij de mensen die een hekel aan ze hebben. Naast de vlooienbaal van de buren cirkelen nu dus ook allerhande zuigelingen rond mijn huis.
Mijn nieuwste ergernis is dat ze mijn hekje beklimmen, berijden en onderkwijlen. En maar janken als ze eraf vallen. Als bonus kijkt de aangesnelde moeder mij woedend aan, alsof ik alle kapotte knietjes persoonlijk van een kus had moeten voorzien.

Kinderen haten mij ook, merkte ik tijdens het deurtje bellen. Ik deed de deur open en wachtte even, ik weet van vroeger dat op je hurken achter een auto zitten niet iets is dat je eeuwig volhoudt. Het nietsvermoedende jongetje kwam weer aanlopen, op naar de volgende bel. Op een paar meter afstand zei ik: “Hallo.” Doodnormaal. Maar hij verstijfde en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Daarna liep hij gillend weg. Ik ben kennelijk afschrikwekkend.

Sint Maarten leek me een mooi moment voor een staakt-het-vuren. Het begon goed, ik had snoep in huis en iedereen keeg van mij twee (!) lolly’s of koetjesrepen. Niet bepaald een juffrouw Kikkerbil dus. Het ging mis toen een kind plots mijn huis inbanjerde. Bang dat het zou stuiten op mijn rondslingerende vibrator verzocht ik de peuter weer naar mama te gaan. Alleen had ik dat misschien ietsje anders moeten zeggen: “Dat zou ik niet doen hoor, ik verkoop je nieren als je hier naar binnen loopt.”

Ik verwacht geen kinderen meer op mijn hekje.