Cleo

Een van de meest intense ervaringen in mijn leven is mijn lidmaatschap van studentenvereniging Cleopatra. De eerste keer dat ik binnenliep wist ik niet wat ik zag. Zó veel lelijke mensen bij elkaar? Ongelofelijk!
Er kwam een jongen op me af met lang vlassig donker haar en uitpuilende ogen – dichterbij een hobbit ben ik nooit meer geweest – hij kwijlde zowat in mijn decolleté en zei: “Jezus, wat heb jij inkijk!”
Direct stond een bloedmooi klein meisje op; ze had zelf ook vooraan gestaan toen de borsten werden uitgedeeld. Daarom verdedigde ze me: “Meiden zoals wij hebben altijd inkijk, je kunt niet verwachten dat we elke dag een coltrui aanhebben. Wij willen er ook mooi uitzien!”
Liesje werd een vriendin voor het leven.

Dat vind ik grappig aan Cleopatra, de diversiteit. Het ene moment waan ik me in de Rumba als ik met knappe meidenjaarclub Perfect aan de cocktails zit en de reggaeton uit de boxen klapt, het andere moment staat er plots een lid met zijn broek op zijn enkels een verzonnen verhaal over tradities in de middeleeuwen af te steken en lijkt het alsof ik in de Mesdag ben beland. Het kan allemaal en geen avond is hetzelfde.

Eens klom ik straalbezopen in een steiger tegenover het pand omdat ik probeerde te ontsnappen aan een blinde jongen die me wilde zoenen. Ik heb naast een Cleopatraan gelegen die zich een delirium had gezopen – “ik kan er niks aan doen dat die jongen daar met zijn visnet zit, misschien wil hij wel vet culinaire dingen met die vis doen!” -, en heeft Liesje me geleerd dat je brandwonden van koude dingen kunt krijgen toen ze minutenlang een ijsblokje tegen haar tepel drukte. Die overigens daarna nooit meer hetzelfde is geweest.

In al mijn tijd bij Cleopatra heb ik één fenomeen kunnen vermijden: de kampen. Maar op een avond dat mijn bloed bruin was in plaats van rood – Berenburg – heb ik me laten overhalen. Dit weekend moet ik eraan geloven, het Schierkamp. Benieuwd of mijn tepels dát overleven.