Autopret

Ik geef het toe: naast zijn charme, looks en rustige uitstraling viel ik ook op de dure sportwagen van mijn vriend. Een prachtige Audi TT.

“Oh zo'n homo-auto?”, zei mijn vader schertsend. Maar toen hij buiten ging kijken stond hij met glimmende ogen bij de wagen. “Een pittig dingetje”, zei hij toen hij met zijn hand over de motorkap streelde.

Sindsdien vond mijn vader het goed dat ik verkering had.

Ik vind het geweldig als vriend mij ergens ophaalt met die vette bak. Trots ben ik dan. Maar het liefst stap ik om de hoek weer uit: ik ben enorm wagenziek.
Het is zo erg dat als de deur opengaat en de geur van dat luxe leer me tegemoet komt, ik spontaan moet kotsen. En dan hebben we nog geen meter gereden.

Het komt allemaal door mijn ouders, die linkse hippies waren en dus nooit een auto hadden. Wij deden alles op de fiets. Van de maandelijkse boodschappen tot een kast van de Ikea, alles werd op de bagagedrager meegenomen. Dus wenden we nooit aan de auto. Alleen in de zomer huurde mijn pa een stationwagen wat resulteerde in een groot drama. Hij reed vrolijk rondjes door de bergen. Mijn broer en ik waren hele vakanties vooroverhangend aan de rand van de weg te vinden. Overgevend. Huilend.

Briljant was dan ook plan van vriend: “Laten we naar Frankrijk rijden!” “Hé fijn, zestien dagen kotsen in de Franse Alpen”, reageerde ik bits. Hij trok een droevig gezicht. “Ik vind het zo leuk om naar Frankrijk te gaan met de Audi.” Ik bel mijn vader voor hem op. Volgens mij heeft hij nog geen vakantieplannen.