Bladergraf

Voor Pvda-leider Job Cohen is het al anderhalf jaar oktober. En hij is besmettelijk. Elke keer dat ik hem zie krijg ik zin mezelf onder een berg bladeren te begraven.

De partij valt uit elkaar. En voor een meisje uit een rood nest is dat hartverscheurend. Deze week was het weer mis. Lilianne Ploumen. Kutwijf. Heel terecht zei een verslaggever tegen Cohen: “U loopt nog aardig recht voor iemand met zoveel dolken in de rug.” En zo is het, de PvdA heeft Wilders helemaal niet nodig om de partij kapot te maken, dat kunnen ze heel goed zelf.

Sowieso is het een grote vergissing om zo’n genuanceerde man op zo’n ongenuanceerde plek te zetten.
Door zijn subtiliteit doet hij niet ter zake bij belangrijke debatten. Wij begrijpen het als Wilders iets belachelijks voorstelt en Rutte dan zegt dat het grote onzin is. Maar we luisteren al lang niet meer als Cohen stotterend uiteen begint te zetten dat het in een ‘multiculturele democratische samenleving wellicht minder wenselijk is als er zulke dingen op deze manier geuit worden.’ De eerste tips voor mijn rode vriend: neem een duidelijk standpunt in en ga naar een logopedist.

Verder moet hij zijn gezicht onder handen laten nemen door een therapeut gespecialiseerd in vrolijke uitdrukkingen. Mensen gaan hun stem echt niet geven aan iemand die treurig kijkt.
Als je als kind op je knietjes viel, liet je je ook liever troosten door een geruststellend pratende buurvrouw dan door het zielig stotterend mannetje van de hoek. Zo is het ook met Nederland. We zijn hard aan het vallen met de economische crisis, we willen ons laten leiden door iemand die zegt dat het goed komt. Niet door iemand die ‘grote vrees en zorgen’ heeft maar vage oplossingen aandraagt.

Voor Cohen is het nu te laat. Gelukkig is er nog wel plaats in mijn bladergraf. Ik stel voor dat we er pas uitkomen als de rode lente weer begint.

Met speciale dank aan @Samtrompert voor de eerste zin.