Comeback Kid

Ik schaam mij diep.
Een tijdje geleden schreef ik over Job Cohen. Over dat zijn carrière als fractievoorzitter van de Pvda voorbij zou zijn. Omdat hij hakkelde, geen rust uitstraalde en gewoonweg té genuanceerd was tussen die horken in Den Haag. Het zou niks meer worden.
Dacht ik.
Want de woorden waren nog niet door de drukpers of Cohen begon met een ijzersterke imagoreparatie. Hij maakte van de nood een deugd. Nee, hij is niet hetzelfde als de andere heren op het Binnenhof, vertelde hij. “Want”, zei hij vol trots: “ik ben een beetje on-Haags.” En dan die nieuwe slagzin: “Ik ga tegen de stroom in.” Een beetje gepikt van Rita’s recht door zee-mentaliteit, maar soit. Het werkte voor haar en het is nooit verkeerd de goede dingen van een ander af te kijken. Zo leer je.

Maar het meest opvallende: hij stráált! Alsof Lilianne Ploumen het beste is dat hem ooit is overkomen. Zij heeft hem de grond in gestampt en het lijkt alsof Cohen alleen maar denkt: “Erger kan het niet worden, we kunnen alleen maar omhoog.” En dat is ook zo. Hij werd op dat moment al zo geplaagd door alle kritieken dat we het nu alleen maar moediger vinden dat hij er nog staat.

Dat is een prachtige tactiek, en veel beter dan waarmee hij als grote Messias de partij ingeslingerd werd in 2010. Toen blies de PvdA zo hoog van de toren over Cohen dat het menselijk onmogelijk was om aan dat beeld te voldoen.

Nu staat hij lachend bij de pestkoppen van Powned, houdt een stevig verhaal bij Buitenhof en ademt bovenal een hemels relativeringsvermogen uit. Als ik hem nu op tv zie wil ik mijn excuses wel naar hem schreeuwen, zo erg vind ik het dat ik hem onderschat heb. Want hij is er weer, en sterker dan ooit. And we love a comeback kid.