Allemansvriend

Rita was mijn allerleukste vriendin. Ze was altijd overal voor in, had de wildste plannen en was doorlopend vrolijk. Ik was verbaasd hoe leuk ze mij vond. Op mijn verjaardag, ik kende haar drie maanden, kreeg ik op een cd een liedje dat ze zelf had ingezongen. Het ging over hoe ik als een zus voor haar was en dat ze me nooit meer kwijt wilde.

Maar een zomer later was onze vriendschap over. Ze verhuisde en vond binnen een uur een nieuwe vriendin om liedjes voor te schrijven. Ze droegen zelfs dezelfde kleren. Kleren die ze lelijk vond toen ze nog met mij bevriend was. Als ze mij tegenkwam knikte ze me lafjes toe. Alsof ik een vage kennis was.

Dat was de eerste keer dat ik kennis maakte met een allemansvriend. Het mens dat graag door iedereen aardig gevonden wil worden en daarom nooit trouw is aan zijn eigen principes.
De tweede allemansvriend die ik leerde kennen: Emile Roemer.

Hij werd bij de SP binnengehaald als de altijd vrolijke oud-leraar. Iedereen mag hem, hij mag iedereen. Roemer was de vriend van de hardwerkende minima, de gehandicapten, arbeidsongeschikten en AOW’ers.
Nu hij zo hoog in de peilingen staat, is er een dilemma. Wie wil regeren moet compromissen sluiten. Maar wie compromissen sluit, moet zijn oude vrienden verraden.

De meeste politici hebben hier veel moeite mee. Ze krijgen bijna niet uit hun strot dat ze een programmapunt laten vallen om te kunnen regeren. En terecht. Duizenden vrienden maken onder valse voorwendselen, dat is best lullig.
Roemer niet, hij vertelt breed lachend dat hij nooit heeft gezegd dat de AOW-leeftijd niet omhoog mag. Met het torentje in het vooruitzicht, heeft hij geen geweten.
Wat hij niet weet is dat zijn achterban hier niet op zit te wachten. Kijk naar wat er met GroenLinks is gebeurd toen zij voor de Kunduz-missie stemden. De achterban is gillend weggerend. Zeker met een partij die nog nooit heeft geregeerd, zoals de SP, is de achterban niet gewend dat er compromissen worden gesloten.

En dan al helemaal niet met zo’n lichtvoetig gevoel als Roemer dat doet. Als een politicus moet toegeven dat er een compromis nodig is, dan is daar een gedragscode voor. Het moet zichtbaar pijn doen, een hoger doel dienen en nooit, maar dan ook nooit, glimlachend worden aanvaard.

Iedereen vindt hem nu nog aardig, maar het gaat gewoon niet werken op de lange termijn.  Als de trend van polarisering doorzet, begeeft Roemer zich op glad ijs. Als hij niet trouw is aan zijn achterban, houdt hij straks niemand meer over.

Als ik hem nu op tv zie, dan denk ik aan Rita. Ik las laatst over haar zoveelste nieuwe vriendengroep op Facebook.
En dan vraag ik me af hoeveel cd’s ze al heeft vol gezongen.