Dateloos

Ik verklaar 2009 tot dateloos jaar. Omdat ik het gevoel heb dat dit soort uitspraken nogal bezwerend kunnen werken durfde ik het niet te zeggen. Want iets bij voorbaat verklaren in januari, dat riekt naar een goed voornemen. En ik vind voornemen en Rosa in één zin nogal huichelachtig.

Na mijn laatste date had ik er genoeg van. De man bleek getrouwd. Wist ik niet. Ik was juist zo trots op mezelf dat ik die categorie kerels altijd zorgvuldig had weten te omzeilen. “Maar”, zei hij alsof hij goed nieuws bracht, “ik ben voornemens om te gaan scheiden.” Je ziet, voornemen is echt een slecht woord. Het wordt gebruikt door vuile leugenaars, lafaards of walgelijke schepsels als Andries Knevel.

Getrouwde mannen, bah. Ik zou het nog eerder met een paard doen.
Dan nog een argument om te stoppen met daten: ik kan mijn aandacht er niet meer bijhouden. Laatst werd ik gezoend door de look-a-like van Michael Scofield van Prisonbreak en het enige dat ik dacht was: N-tuples. Totaal irrelevant maar toch: N-tuples toen hij op mijn onderlip beet, N-tuples toen hij door mijn haar streelde. Het is een term van college en ik krijg het niet meer uit mijn hoofd.

Ik heb het gevoel dat het een teken is, dus ben ik gaan rekenen. Het resultaat was schokkend: ik besteed gemiddeld twee uur per dag aan de liefde. De dagen dat ik geen mens spreek zijn al meegenomen. Uitgerekend zijn dat 365 – schrikkeldagen snap ik niet – maal 2 = 730 uur per jaar. Als ik die uren in mijn studie had gestoken had ik 25 ec per jaar meer gehaald. Het begint te dagen: ik moet stoppen met de liefde.

Het gaat goed, ik heb al twee dates afgezegd en drie nieuwe afgeslagen.
In afwachting van mijn prins of prinses op het witte paard, die overigens best tot 2015 gestald mag staan, ga ik cold turkey mijn dateloze jaar in.

Mijn vader gelooft vanaf nu dat God bestaat.