Dure Piramide

Soms krijg ik gekke brieven. Dit keer was het een aardige uitnodiging: ik mag bij de City of Talent horen want ik heb een stipendium voor literaire kunstenaars gewonnen.

Even later werd in het stadhuis een turnmat uitgerold. Boodschap: “We gaan acrobatiek doen.” Dacht meneer Rehwinkel dat ik een mooie jurk aantrok om ermee in een piramide te klimmen? Truth is stranger than fiction.

Terwijl we in de Martinikerk eindelijk ons beloofde eten kregen, begon ik ervan te genieten. Tot onze tafeldame met VVD-wijsheden begon te strooien. Ze was één van de organisatoren en vond het gepast te zeggen: “Subsidies moeten afgeschaft worden, wie wil er nog een broodje?” Zes door haarzelf uitgenodigde overgesubsidieerde kunstenaars keken haar ijzig aan.

“Mevrouw, hoe kunt u zoiets voor jonge talenten organiseren als u tegen zulke subsidies bent?” Ik deed ook maar eens een duit in het zakje. “Zo, gaan we sterke uitlatingen doen?” ze keek me streng aan. Kennelijk niet dus.

Een paar dagen later kwam haar geliefde partij met de studeerboete. 3000 euro per jaar dat je langer over je studie doet dan er voor staat. De VVD gaat mij de kans ontnemen om mijn talenten verder te ontwikkelen. Want juist, ik mag vanaf september deze 3000 euro extra gaan ophoesten.

Omdat ik in mijn studententijd mijn talenten heb ontwikkeld, omdat ik meer wilde zijn dan de gemiddelde student, omdat ik tijd nodig had om boeken te schrijven. Omdat ik tijd nodig had om één van de honderd toptalenten van Groningen te worden.

Tegenstrijdig. In Nederland hameren we op een kenniseconomie terwijl ik me geen snellere braindrain kan voorstellen dan door deze maatregel. In Zweden zijn de masters immers gratis. Daar zit je dan, lid van de eliteclub maar geen centen om af te studeren. Ik kijk naar het geld dat er alleen al tijdens talent-night doorheen gejaagd is. Er zouden zeker tientallen studeersubsidies van gegeven kunnen worden.

Maar ja, wij hebben het verbrand terwijl we in een piramide stonden.

Patricia Paay

Een stampvolle woonkamer vol met vrienden en vriendinnen. Mijn oma loopt in een glanzend rood pakje tussen haar publiek. Ze is jarig, hét evenement van november. Op haar negenentachtigste zou je denken dat haar vriendengroep wat uitgedund is. Maar nee, bij mijn oma lijken ze zich nog steeds te vermenigvuldigen.

Om me heen zie ik oma’s die niet meer zelf boodschappen kunnen doen, in huis zitten te wachten tot er iemand langskomt en dement zijn. En het ergste is dat ze zichzelf ook vaak zo zielig vinden.

Oma is niet zo. Natuurlijk heeft ze last van het ouder worden maar daarom gaat ze geregeld naar de chirurg om zich nieuwe organen en ledematen te laten aanmeten. Het moet immers wel leuk blijven. Een nieuwe knie, hopsakee, nieuwe ogen, waarom niet? Ik denk dat haar lichaam voor vijftig procent nog maar tien jaar oud is door alle nieuwe onderdelen. Handig.

We hebben er wel vertrouwen in en daarom gaf mijn pa haar een krantenabonnement voor een jaar cadeau. Oma: “Dat is wel optimistisch.”

Niet waar, ik begin juist weer met sparen voor het cadeau van volgend jaar.

Dat ze zo lang leeft komt ook door haar open geest. Ik klap mijn mobiel open en laat oma mijn nieuwe vriend zien. Mijn vader: “Gatver, heb je het nou alweer over die oude vent?” Mijn oma kijkt nieuwsgierig naar de foto: “Ik zeg daar niks over hoor, ik ben zelf ook heel gelukkig geweest.” Haar vorige vriendje, mijn opa die nu overleden is, was ook meer dan tien jaar ouder.

Maar niks traditie: nu heeft ze een jongere vent, een toyboy. Hij brengt haar overal naartoe, kookt en vertelt mooie verhalen. Op haar verjaardag zit hij met een borreltje te grinniken straalt als mijn oma naar hem kijkt. Ze werpt hem een speelse blik toe en strijkt nonchalant door haar net in de krul gezette haren.

Patricia Paay is er niks bij.

Cleo

Een van de meest intense ervaringen in mijn leven is mijn lidmaatschap van studentenvereniging Cleopatra. De eerste keer dat ik binnenliep wist ik niet wat ik zag. Zó veel lelijke mensen bij elkaar? Ongelofelijk!
Er kwam een jongen op me af met lang vlassig donker haar en uitpuilende ogen – dichterbij een hobbit ben ik nooit meer geweest – hij kwijlde zowat in mijn decolleté en zei: “Jezus, wat heb jij inkijk!”
Direct stond een bloedmooi klein meisje op; ze had zelf ook vooraan gestaan toen de borsten werden uitgedeeld. Daarom verdedigde ze me: “Meiden zoals wij hebben altijd inkijk, je kunt niet verwachten dat we elke dag een coltrui aanhebben. Wij willen er ook mooi uitzien!”
Liesje werd een vriendin voor het leven.

Dat vind ik grappig aan Cleopatra, de diversiteit. Het ene moment waan ik me in de Rumba als ik met knappe meidenjaarclub Perfect aan de cocktails zit en de reggaeton uit de boxen klapt, het andere moment staat er plots een lid met zijn broek op zijn enkels een verzonnen verhaal over tradities in de middeleeuwen af te steken en lijkt het alsof ik in de Mesdag ben beland. Het kan allemaal en geen avond is hetzelfde.

Eens klom ik straalbezopen in een steiger tegenover het pand omdat ik probeerde te ontsnappen aan een blinde jongen die me wilde zoenen. Ik heb naast een Cleopatraan gelegen die zich een delirium had gezopen – “ik kan er niks aan doen dat die jongen daar met zijn visnet zit, misschien wil hij wel vet culinaire dingen met die vis doen!” -, en heeft Liesje me geleerd dat je brandwonden van koude dingen kunt krijgen toen ze minutenlang een ijsblokje tegen haar tepel drukte. Die overigens daarna nooit meer hetzelfde is geweest.

In al mijn tijd bij Cleopatra heb ik één fenomeen kunnen vermijden: de kampen. Maar op een avond dat mijn bloed bruin was in plaats van rood – Berenburg – heb ik me laten overhalen. Dit weekend moet ik eraan geloven, het Schierkamp. Benieuwd of mijn tepels dát overleven.

Rosa, Bill en Jan Wolkers

Ik lees voor uit mijn bundel over Jan Wolkers. Bill Mensema in een bijzondere bijrol...

Dit filmpje is gemaakt door Joppe van der Spoel : www.dewildemuis.nl

Twitterverhaal -De string of knorren

De letters zijn te sierlijk voor de gruwelijke opdracht. De brief voelt zwaar in haar handen. Ze kijkt op: "Moet dit echt?"

"Het is dit of knorren, Vis. Oprotten!" Lisa rent zo snel als ze kan, ze vliegt over de trap zonder de treden te raken.

"Vuile, goedkope slettebak!" roept @iNassir haar na. Lisa wil niet huilen, ze rent door.

Haar vriend belt. Ze neemt niet op, de envelop brandt in haar handen. Ze moet snel handelen. Ze trekt haar hakken uit.

Gelukkig staat Robin er. Ze springt in de Audi. "Ik moet naar de Albras, @iNassir geeft me een uur"

Robin kust Lisa in haar nek. Ze wendt haar hoofd af. Geen tijd voor. "Kerel, trap m op zijn staart!" De teller: 125 km per uur

"Oh nee, kut!" In de achteruitkijkspiegel: "Stop Politie". "De fucking bonnenquota is toch net afgeschaft!!" roept Lisa.

"Wat is hier aan de hand, jongeman". De overijverige BOA kijkt autoritair naar Robin. Hij grijpt meteen naar zijn portemonnee

Lisa schrikt. Ze herkent hem van een mooie snelle nacht. Als hij haar ziet, glimlacht hij.

"Hey schatje". Lisa geeft hem een kijkje in haar deco. "Sorry jongens, rij maar door, ik zag jullie aan voor iemand anders..."

"Waarom ben je eigenlijk zo gestresst, je doet dit toch elke week?" Robin kijkt haar vragend aan. Lisa heeft hier geen zin in.

Voor de Albras komt de auto tot stilstand. "Dag schat", ze rent naar de deur. Zal ze binnenstormen of zachtjes doen?

Heel zachtjes gaat ze naar binnen. Het ruikt naar pis en bier. Ze hoort oud-hollandse liedjes en vrolijke kreten

Haar blote voeten kleven aan de ranzige vloer. "ssrrrrt" hoort ze bij elke stap. Gelukkig zingen ze binnen keihard: Mosselman

Niemand heeft door waar ze mee bezig is. Ze mag niet ontdekt worden, dan zal @iNassir nooit verliefd op haar worden..

Ze weet dat de preases boven ligt te slapen, moe van het heftige feest. Ze sluipt verder

Haar hart bonkt in haar keel. De letters bloedrood: "Jat de onderbroek van de preases van Albras anders ben je een knor."

Zijn ze helemaal gek geworden. De onderbroek van de Preases, een verse?? Terwijl het hele pand bomvol staat?

Halverwege de trap hoort ze een deur opengaan. Een dronken gast: "Ey lekkertje, ben jij hier wel lid?" Lisa bloost

Lisa : "Doe niet zo debiel, feut ga naar je hok." De jongen druipt af. Lisa voelt in haar binnenzak, het mes zit er nog..

Ze staat voor de deur waar ze de preses (nieuwe spelling) hoort snurken...

De blonde haren van de preses liggen engelachtig op het kussen. Lisa knoopt de broek van de preses los en pakt haar mes.

Zachtjes begint ze te zagen aan de zijkanten van haar onderbroekje. De dunne touwtjes zijn niet heel erg taai, gelukkig.

De preses kreunt als het koude mes tegen haar been aantikt.. Even lijkt het of ze wakker gaat worden. Lisa verstijft..

Dan smakt de preses en wordt rustig. Zachtjes zaagt Lisa verder, ze is er bijna..

Lisa kan het niet geloven. Ze heeft ze nog warme onderbroek van de preses in haar hand. Ze rent en hoort iemand schreeuwen.

`Houd de dief!!` De preses (chick) krijst als een varken. Maar het is al te laat. Lisa zit alweer in de Audi.

Tevreden kijkt @iNassir haar aan. "Best goed gedaan, voor een feut." Hij ruikt aan het onderbroekje en hangt het aan de muur..

Lisa voelt een stukje glas in haar voet. Ze beschouwt het maar als een troffee. Dan ziet ze @iNassir met een nieuwe envelop..

"Dat je een onderbroekje hebt gejat, betekent natuurlijk niet dat je morgen niet in een varkenspak naar college hoeft"Lisa neemt het pak aan en zucht diep. Het moet maar, alles om geen knor te zijn.... #end

Kinderhaat

Misschien verklaar ik mezelf hierbij tot monster, maar ik hou niet van kinderen. Het meest haat ik de kinderen van vier tot zestien. De tijd waarin ze veel lullen, maar niks zeggen. Op zich heb ik niks tegen de zwijgende varianten, maar sinds ik de hamster van een vriendinnetje dertien treden van de zoldertrap heb laten vallen waarna hij met een korte piep zijn entree maakte tot de eeuwige jachtvelden, wil ik ook geen baby’s meer vasthouden.

Helaas zijn kinderen net katten, ze komen juist bij de mensen die een hekel aan ze hebben. Naast de vlooienbaal van de buren cirkelen nu dus ook allerhande zuigelingen rond mijn huis.
Mijn nieuwste ergernis is dat ze mijn hekje beklimmen, berijden en onderkwijlen. En maar janken als ze eraf vallen. Als bonus kijkt de aangesnelde moeder mij woedend aan, alsof ik alle kapotte knietjes persoonlijk van een kus had moeten voorzien.

Kinderen haten mij ook, merkte ik tijdens het deurtje bellen. Ik deed de deur open en wachtte even, ik weet van vroeger dat op je hurken achter een auto zitten niet iets is dat je eeuwig volhoudt. Het nietsvermoedende jongetje kwam weer aanlopen, op naar de volgende bel. Op een paar meter afstand zei ik: “Hallo.” Doodnormaal. Maar hij verstijfde en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Daarna liep hij gillend weg. Ik ben kennelijk afschrikwekkend.

Sint Maarten leek me een mooi moment voor een staakt-het-vuren. Het begon goed, ik had snoep in huis en iedereen keeg van mij twee (!) lolly’s of koetjesrepen. Niet bepaald een juffrouw Kikkerbil dus. Het ging mis toen een kind plots mijn huis inbanjerde. Bang dat het zou stuiten op mijn rondslingerende vibrator verzocht ik de peuter weer naar mama te gaan. Alleen had ik dat misschien ietsje anders moeten zeggen: “Dat zou ik niet doen hoor, ik verkoop je nieren als je hier naar binnen loopt.”

Ik verwacht geen kinderen meer op mijn hekje.

Boekje

Vind jij deze stukjes leuk?

Ik heb een boek uitgebracht met columns: Allemansvriend.

Te koop in de Selexyz, te leen in de bieb en te bestellen op bol.com voor maar 9,90 E!

http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/allemansvriend/1001004006822509/index.html

Dateloos

Ik verklaar 2009 tot dateloos jaar. Omdat ik het gevoel heb dat dit soort uitspraken nogal bezwerend kunnen werken durfde ik het niet te zeggen. Want iets bij voorbaat verklaren in januari, dat riekt naar een goed voornemen. En ik vind voornemen en Rosa in één zin nogal huichelachtig.

Na mijn laatste date had ik er genoeg van. De man bleek getrouwd. Wist ik niet. Ik was juist zo trots op mezelf dat ik die categorie kerels altijd zorgvuldig had weten te omzeilen. “Maar”, zei hij alsof hij goed nieuws bracht, “ik ben voornemens om te gaan scheiden.” Je ziet, voornemen is echt een slecht woord. Het wordt gebruikt door vuile leugenaars, lafaards of walgelijke schepsels als Andries Knevel.

Getrouwde mannen, bah. Ik zou het nog eerder met een paard doen.
Dan nog een argument om te stoppen met daten: ik kan mijn aandacht er niet meer bijhouden. Laatst werd ik gezoend door de look-a-like van Michael Scofield van Prisonbreak en het enige dat ik dacht was: N-tuples. Totaal irrelevant maar toch: N-tuples toen hij op mijn onderlip beet, N-tuples toen hij door mijn haar streelde. Het is een term van college en ik krijg het niet meer uit mijn hoofd.

Ik heb het gevoel dat het een teken is, dus ben ik gaan rekenen. Het resultaat was schokkend: ik besteed gemiddeld twee uur per dag aan de liefde. De dagen dat ik geen mens spreek zijn al meegenomen. Uitgerekend zijn dat 365 – schrikkeldagen snap ik niet – maal 2 = 730 uur per jaar. Als ik die uren in mijn studie had gestoken had ik 25 ec per jaar meer gehaald. Het begint te dagen: ik moet stoppen met de liefde.

Het gaat goed, ik heb al twee dates afgezegd en drie nieuwe afgeslagen.
In afwachting van mijn prins of prinses op het witte paard, die overigens best tot 2015 gestald mag staan, ga ik cold turkey mijn dateloze jaar in.

Mijn vader gelooft vanaf nu dat God bestaat.

Stelletjesdag

Heerlijk uitslapen met je liefje, films kijken en even wat gaan drinken in een café voor je weer vozend vertrekt naar het bed waar je net uitkwam. Zondag is stelletjesdag. Een zwoele dag die ik zo vaak heb meegemaakt en waarvan ik er nog veel zal hebben.
Denk ik. Maar nu niet, want ik ben single. En wat blijft er over als je al die dingen in je eentje moet doen? Alleen in bed is best leuk hoor, maar van mezelf kom ik binnen vier minuten, dus dan is de hele dag blijven liggen een beetje overbodig.

Een tijdje waren al mijn beste vriendinnen bezet en zat er echt niets anders op dan huiswerk maken, maar gelukkig is dat over. Lisa heeft haar vriendje die aan larpen doet – live action role playing, dat is zoveel als met een ridderpakje door het bos rennen en heel hard gillen – aan de kant gezet. Ik kon mijn blijheid niet bedwingen toen ze het vertelde, zij ook niet: “Zijn zwaard was toch niet groot genoeg.” En samen hebben wij een nieuwe bezigheid voor de zondag: de Jumbo in de Euroborg.

Rond half vijf fietsen we tegen de storm in naar onze favoriete plek. Soms stappen we in de auto maar Lisa weet het verschil tussen een autoweg en fietspad niet precies en rijdt regelmatig bijna kinderbeentjes af. Eenmaal aangekomen met of zonder extra ledematen onder de wielen ontbijten we met een frikadel en kan het feest beginnen.

De hemelse combinatie: gratis eten en honderden mannen. Want kom ik in elke kroeg wel twee exen tegen, hier zijn alleen kerels die ik nog nooit heb gezien! Het lijkt wel of ze zo uit de Jumbovrachtwagen komen, zo vers zijn ze. Ik ben zelden zo vrolijk geweest om rijen bij de kassa.
We kijken ongegeneerd naar Italiaanse hunks, Zweedse H&M-posterboys en gruwelijk gespierde sporters.

Ik vrees dat deze zondagtraditie aan zijn eigen succes ten ondergaat. Nog even en ik kan weer meedoen met stelletjesdag.

Dictatuur van het scherm

Blaasontsteking, meer hoef ik voor vrouwen niet te zeggen. Voor de mannen: het is de hel. Gooi eens kokend water over je miep, dat is ongeveer hoe het voelt.
Ooit had ik het dertien keer in één jaar. Als ik het nog een keer zou krijgen moest ik een speciaal antibioticum. Dus de veertiende keer belde ik op: “Het is de veertiende keer, de dokter zou me nu dat andere voorschrijven.”

Doktersassistente: “Nee het is de dertiende keer.” Ik: “Maar afgelopen week was de dertiende keer.” Zij: “Je hebt afgelopen week geen blaasontsteking gehad.”
Ik kon het niet geloven. Iedereen die het weleens gehad heeft, weet dat het geen moment is om bijdehand te doen. Er zou zomaar iemand met een bijl op je af kunnen komen. “Mevrouw, zou ik dat zelf niet beter weten”, zeg ik terwijl ik de nek van de kat van de buren omdraai, maar nee! “Ik zie het hier niet staan, goedemiddag!”

Welkom in onze bureaucratie waar computer dictator is.

Laatst had ik eenzelfde soort akkefietje bij de klantenservice van Hi. Waar ze overigens sowieso in een parallel universum leven – drie minuten wachttijd betekent acht minuten muziek en daarna opgehangen worden. Wat nog erger is: ze luisteren alleen naar hun scherm. Ik vertel dat ik al maanden wacht op een nieuwe telefoon − “Staat niet op mijn scherm.” Ik zeg dat ik zes keer ben neergelegd − “Kunnen wij hier niet zien.” Ik vraag hem of alles wat niet op hun scherm te lezen is dan ook niet bestaat? Rolf: “Hebt u soms een grote mond mevrouw?” Ik : “Staat dat op je scherm, Rolf?” “Nee.” Ik: “Nou dan.”

Ik werd doorverbonden naar Jorgen, de leukste jongen van KPN die me een tip gaf: “Je moet ze gewoon vertellen dat je je abonnement wilt opzeggen, dan krijg je hele aardige mensen.”
De telefoon werd geleverd, ook al stond het niet op het scherm. De antibiotica kreeg ik pas bij de vijftiende keer. En als ik de dokter nu bel, hoop ik dat Jorgen opneemt.

Onbeleefd

“Nou ik weet wel waarom jij een uitgever hebt, als je zulke leuke jurkjes aantrekt kom je overal aan de slag.”

Ik kijk op van mijn gesprek met een vriendin. Voor me staat een man van in de dertig, beetje shabby gekleed, mij lachend aan te kijken. De mensen om hem heen lachen schaapachtig mee.
Vroeger had ik daar geen last van, toen was ik nog lelijk. Bek met fietsenrekje, broodmager en eczeem. Ik schreef wel en daar ging het dan ook om. Ik was “het meisje van de buurtkrant”. Altijd op mijn kamer aan het tikken op mijn knetteroude tekstverwerker. Met oranje letters. Ik schreef omdat alleen op die manier mensen naar mij luisterden.

Nu is dat anders. Moeder Natuur besloot de verloren jaren goed te maken door me een dubbel D-cup te geven. Niet mijn smaak, maar het is niet anders. Ik kreeg er een prettig gezicht bij en mijn haren liet ik groeien. Ik ben leuk opgedroogd, zoals dat heet.
Plots kreeg ik aandacht om hoe ik eruitzag. Apart. Maar te veel. Ineens moet ik vechten om met mijn intellect mijn uiterlijk te ontstijgen.
De man blijft staan en ik zeg niets terug.

“Kijk niet zo zuur, het is een compliment hoor”, zegt hij dan.

“Nee, het is geen compliment, het is onbeleefd.”
Ik kijk hem strak aan. Ik weet wat er nu komt en het komt ook. Hij haalt het grootste cliché uit de kast: “Ach ja, geef ik eens een compliment over het uiterlijk, wil ze weer geprezen worden om haar mooie persoonlijkheid.”

Zo gaat dat dus. Hij heeft het liefst dat ik kirrend aan het tafeltje blijf zitten, een beetje bloos en dan ‘dank u wel, meneer’ zeg. Even vergeten, we leven nog in de middeleeuwen. Maar ik zal braaf zijn en het voor eens en altijd eerlijk toegeven aan die meneer. Leuke jurkjes, dikke tieten en een gezellige kop. Precies dát is de reden waarom ik een boek heb. En jij niet.

Omdat ik ook nog andere dingen kan...

Curriculum Vitae Rosa Timmer (1987)

Opleiding:

2005 tot heden : Algemene Taalwetenschap aan de Rijksuniversiteit Groningen. Propedeuse behaald.

1999-2005 : Atheneum, Werkman College. Diploma behaald.

Relevante werkervaring:

10-2010 tot heden: Columnist bij Radio 1-show Echte Jannen. Met Jan Dijkgraaf en Jan Roos.

09-2010 tot heden: Hoofdredacteur www.slaggroningen.nl. Het communicatieportaal voor alle literaire activiteiten in Groningen. Onderdeel van SLAG (Stichting Literaire Activiteiten Groningen)

04-2010 tot heden: Columnist Dagblad van het Noorden. Wekelijkse column over cultuur.

06-2007 tot 06-2010: Columnist Universiteitskrant Groningen. Wekelijkse column over studentenleven.

06-2009 tot 09-2009: Student-assistent aan de Hanzehogeschool Groningen. Ik verzorgde de zomercursus Nederlands als tweede taal niveau twee (NT2-2) voor Duitse studenten.

01-2009 tot 06-2009: Eindredacteur cultuursite 8weekly. Begeleiden nieuwe redacteuren, redigeren.

12-2006 tot 06-2009: Beheerder negen websites palliatieve zorg Noord Nederland. Taken; schrijven van achtergrondverhalen en reportages over de palliatieve zorg. Daarnaast zorgde ik ervoor dat de sites actueel zijn door nieuwsstukken en affiches voor allerlei evenementen te plaatsen. Ik ben hierdoor ook handig met content management systemen (CMS).

01-2006 tot heden: Redacteur bij de Universiteitskrant (UK). Publicaties: achtergrondverhalen, interviews, reportages en nieuwsstukken.

Boek:

Allemansvriend, Uitgeverij Passage (verschenen november 2009) ISBN: 97890 5452 210 2

Tweede boek, titel nog geheim: verschijnt februari 2011.

Vrijwilligerswerk:

03-2010: Jury Taal Kunstbende, Assen

02-2010: Jury Write Now, Groningen

04-2009: Vrijwilliger Kunstbende, Assen

10-2007: Docent cursus column schrijven voor beginners voor Jonge Hartenmagazine.

10-2006: Redacteur Jonge Hartenmagazine; 3 artikelen en een column

2005 -2006: Oog Radio. Presentatrice programma ‘De weekendclub’

10-2005: Redacteur Jonge Hartenfestivalkrant; 3 artikelen en een column.

Publicaties als freelancer:

Volkskrant, Dagblad van het Noorden, Magazine de Boer en de Croon, Ixixel, Scouts Info, Universiteitskrant Groningen, Jonge Harten Magazine, Nieuwsbrief Maag-Lever-Darmstichting, Netwerk Palliatieve Zorg (sites), Jaarverslag IB-groep 2008

Prijzen:

04-2010: Journalistieke Rookie of the year 2010. Groninger Persprijs voor jong aanstormend talent in de journalistiek.

02-2010: Winnaar Hendrik de Vriesstipendium 2009/2010:
De Gemeente Groningen stelt ieder jaar twee Hendrik de Vriesstipendia van elk 6.000 euro beschikbaar voor aanstormende talenten in de scheppende kunsten. In 2009 was het stipendium gericht op de literatuur. Met de beurs ga ik een novelle schrijven die in februari 2011 wordt gepresenteerd bij uitgeverij Passage.

03-2008: Derde prijs Kringawards 2008.Voor het stuk 'Terug naar Oegstgeest- Afscheid van Jan Wolkers'- verschenen in de Universiteitskrant Groningen. De prijs wordt door de Kring van Hoofdredacteuren toegekend aan de schrijvers van de drie beste artikelen die dat jaar in hogeschool- en universiteitsbladen zijn verschenen.
02-2007 Dagblad van Het Noorden columnwedstrijd; mijn column zat bij de negen besten die werden gepubliceerd in de zaterdagbijlage

10-2006: Eerste prijs columnwedstrijd Jonge Hartenmagazine.

10-2005: Eerste prijs columnwedstrijd Jonge Hartenfestivalkrant.