Memmen!

Ik ben mijn kledingkast aan het opruimen. Confronterend.

Niet alleen omdat er drie verschillende maten in mijn kast rondzwerven, ik zie ook dat ik tachtig verschillende stijlen heb verzameld. Zo heb ik naveltruitjes (dacht ooit dat dat mooi was) én tien coltruien. Die coltruien stop ik in een vuilniszak. Die heb ik namelijk nooit gedragen omdat het mooi was, ik droeg ze omdat ik bang was voor de mening van anderen.

Dat was niet zonder reden. Jarenlang kon ik nergens binnenkomen zonder tien paar ogen op mijn borsten te voelen branden. Ik dacht dat aan mijn kledingstijl lag, dus ging ik me bedekken. Alleen wist ik toen nog niet dat grote borsten nou eenmaal nergens in verdwijnen, al helemaal niet in een coltrui.

Zo’n hooggesloten geval accentueert juist alle rondingen. Ik verborg mezelf in sjaaltjes, kettingen, en droeg zelfs bh’s die de boel platdrukten. De zogenaamde ‘minimizer bra’s. Ze bestaan écht. 

Gek genoeg hebben mensen helemaal geen schaamte om iets over iemands borstomvang te zeggen. De stroom quotes is eindeloos. Van het simpele: ‘Wat een voorgevel’ tot het allerverschrikkelijkste: ‘Als je IQ net zo hoog is als je cupmaat ben je echt slim.’

Alsof het mijn schuld is dat ik borsten heb. Ik zou nooit iets zeggen als iemand een wrat heeft of een bierbuik. Ik vind dat nogal onbeschoft. Maar als het om borsten gaat, verliezen mensen elk gevoel voor decorum.

Het werd zo erg dat ik een borstverkleining heb overwogen. Nu kan ik hypocriet zeggen dat mannen seksisten zijn, die vrouwen klein willen houden met deze opmerkingen. Maar dat is niet waar.

Zelfs een vriendin plaatst onder foto’s van mij op Facebook constant opmerkingen als ‘Memmen!’, ‘Tieteh’, ‘Meloenen!’ Ze schrok toen ik zei dat ik dat eigenlijk niet zo aardig vond.

Meestal komt juist het éérste commentaar van een vrouw. Dat lijkt de toestemming die mannen nodig hebben om ook iets over mijn figuur te zeggen.

Dus vrouwen, ik stel voor dat we zelf het goede voorbeeld geven en weigeren elkaar te veroordelen om iets onschuldigs als een decolleté. Dan volgt het zwakke geslacht vanzelf.

Deze column verscheen eerder in Dagblad van het Noorden

Cliffhanger

Er is iets waar ik mee zit. De tv- en filmindustrie verpesten mijn plezier. Nee, nu komt er geen filosofische verhandeling over de ultieme low-culture die op tv hoogtij viert (ik noem zomaar wat, Barbie’s baby). Het gaat om iets simpels.

Promo’s van tv-programma’s verklappen tegenwoordig alles wat er de komende aflevering gaat gebeuren. Bij The Voice zie je in een flits al welke familie juicht en welke kandidaat dus door is. Bij de Modepolitie waar het draait om ‘verrassende’ make-overs zie je ineens tussendoor al beelden van het resultaat. Maar het allerergste vond ik die keer dat ik de Bachelor volgde. Een knappe man moest een verloofde kiezen uit honderden vrouwen. Voor het drie maanden durende programma van start ging, liet RTL in een voorfilmpje de stem horen van het meisje dat uiteindelijk gekozen werd: Karin. Na aflevering 1 wist ik welk gezicht daar bij hoorde en kon ik stoppen met kijken. Fijn.

In de bioscoop trek ik bij de voorfilmpjes mijn capuchon over mijn ogen. Als ik wél kijk, hoef ik een jaar niet naar de film. Waar de trailers vroeger met een zware mannenstem werden ingesproken, je achterlatend met een ongelofelijke cliffhanger, waardoor je de meest achterlijke films wel moest zien om je nieuwsgierigheid te stillen. Is daar nu een compilatie van minstens acht minuten waarbij je alle hoogtepunten en het eind al ziet.

Ik snap het niet. Ik was vroeger iemand die tot op de laatste minuut nooit wist wie het gedaan had. Heerlijk. Tenzij het me voorgezegd werd. Die taak nam mijn beste vriendin op zich. Later legde ik haar een spreekverbod op.

Dus programmamensen, als dit zo doorgaat kijkt niemand straks nog tv. Ik wil mijn beloofde verrassingen terug. Anders komt jullie eind ook héél snel in zicht. Ik denk, ik zeg het maar alvast.

Deze column verscheen eerder in Dagblad van het Noorden

Foto: Tessa Schopman

Negeren

‘We hebben nooit iets gemerkt.’

De directeur van de school over Tim Ribberink, de jongen die vorige week zelfmoord pleegde omdat hij zijn leven lang gepest werd. Ik kan me zo verschrikkelijk ergeren aan zulke uitspraken.

Ik werd ook gepest. Niets bijzonders meer, duizenden kinderen worden dagelijks geterroriseerd. Dat is de harde waarheid. En ook bij mij was er zogenaamd niemand die iets merkte. De lerares zat er een meter vanaf toen een jongen mij ‘hoer’ noemde (moet je nagaan, ik was 8), maar toch had ze niks gehoord. Een overblijfvrouw was onze tafeltjes aan het schoonmaken toen een meisje mij een stomp gaf. Niks gezien. En zo ging het maar door.

Erger: docenten deden zelf mee. Ze lachten om vieze tekeningetjes die de pesters van andere kinderen maakten. Of gaven de tip: ‘gewoon negeren.’ Het slechtste advies dat er bestaat. Het geeft de boodschap af dat je maar moet accepteren dat je gepest wordt. En dat zij er niks aan gaan doen. Alsof je de moeite niet waard bent.

Tot Bram, notabene een invaldocent, hier korte metten mee maakte. Na vijf minuten nam hij me apart. ‘Is er iets dat je wilt vertellen?’ En Bram was kordaat. Een kwartier later stonden de ouders van de pesters in de klas en begon hij een vurig betoog.
‘Desiree, Felicia en Nella. Denk nooit dat jullie stoer zijn, pesten is iets voor bange kinderen. Er is niks heldhaftigs aan.’

Daarmee hield het terroriseren gewoon op. Dat kan dus.

En dat is mijn boodschap: negeer het niet. Docenten hebben wel degelijk een grote invloed op de sfeer en die macht moeten ze positief gebruiken. Houd de ogen open, heb een goed verhaal en stop deze ellende. Als Bram het kan na vijf minuten, dan kan iedereen het.

Want pesten mág je niet negeren.

Deze column verscheen eerder in Dagblad van het Noorden.

Foto: Tessa Schopman 

De schuld

 Ik zie flessen vliegen. Haren, die ene nacht. Er zijn slimmere ideeën. Maar ja, mijn vriend en ik zijn journalisten en van nature ziekelijk nieuwsgierig. We moeten wel.

Als we uitstappen kijken we even om naar onze glanzende Audi TT. Hij staat er op zijn minst provocerend. Ik maak een foto van een auto die ernaast staat. Alle ruiten ingeslagen.

Dan pakt vriend zijn camera. Jongens beginnen te joelen. ‘Hij is van de tv, ik wil niet op film.’ Dat doen ze vaker, terwijl ze ondertussen recht voor de lens gaan staan (logica), en meestal is dat best grappig. Vandaag niet. Omdat het begeleid gaat met zinnen als: ‘Pas maar op, er is al iemand van de NOS omgekomen.’

Gelukkig kan ik door mijn rijke versierverleden zelfs met de grootste idioten een gesprek voeren, dus doe ik dat maar. Als bliksemafleider, want vriend probeert wat te filmen. Dat gesprek gaat dan ongeveer zo. Jongen: ‘He camera, flikker op camera.’ Ik: ‘Jeetje wat een mooie honkbalknuppel heb jij zeg.’ Jongen: ‘Ja we komen live op CNN vanavond, wij hebben bushokjes gesloopt, alles. Machtig mooi.’ Daarna loopt hij met een brede grijns weg ondertussen mompelend naar zijn mede-idioot: ‘Mooi vrouwtje heeft die cameraman hoor, leuk.’

We komen langs een stilstaande bus. Tientallen jongens slaan met knuppels op de bus in. Overal vliegt glas. De buschauffeur zit er nog in. Ik wil niet weten hoe.

De volgende dag is er discussie. Haren is de schuld van de media. Dacht ik het niet.

Ik stel me zo voor dat de relschoppers met een bakje chips voor de tv zitten en zich rot lachen. Lekker makkelijk.

Als de media dan zo machtig zijn, laten we het dan goed doen. We roepen alle relschoppers op naar het ziekenhuis te gaan en een nier af te staan. Moet lukken.

‘Ik wilde hem alleen maar op afstand houden’

GRONINGEN ‘Ik heb nooit gewild dat het zo zou lopen.’ Vandaag stond in de rechtbank van Groningen een vrouw terecht voor het neersteken van haar achterneef. Er kwam veel pers op af, want zoiets gebeurt niet vaak. Vrouwen zijn ruim in de minderheid als het gaat om het plegen van misdrijven.

Grote oorringen, een shirt met luipaardprint en laarzen tot haar knie. Met rechte rug loopt Jenelle de meervoudige strafkamer van de rechtbank in Groningen binnen. Als verdachte. In de nacht van oud en nieuw waren bij haar de stoppen doorgeslagen toen haar dochter thuiskwam met het verhaal dat ze was geslagen. In een vlaag van woede stormde ze naar buiten om verhaal te halen. Een half uur later lag haar achterneef in de ambulance.

‘Als een vrouw een geweldsdelict pleegt, is dit vaker gerelateerd aan huiselijke omstandigheden’, zegt Ria Wolleswinkel onderzoeker en universitair hoofddocent recht in Maastricht. ‘Bijvoorbeeld als er geweld in huis is, gericht op haarzelf of haar kinderen en dat ze terugslaat.’ Uit cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek blijkt dat vrouwen 14,5 procent van het totaal aantal geweldsdelicten in 2010 op hun geweten hebben. Van het totaal aantal misdrijven namen vrouwen 21 procent voor hun rekening.

Infographic: Simone Tukker

Piek
Er is bij beide seksen op verschillende momenten in het leven een piek te zien wat betreft het plegen van misdrijven. Mannen pieken in hun jonge jaren. ‘Zodra ze een gezin krijgen, houden de misdrijven zo’n beetje op’, zegt Wolleswinkel. Bij een vrouw is dit juist andersom. ‘Vrouwen begaan vaak pas op latere leeftijd een misdrijf. Als ze al kinderen hebben. Zij worden juist door de situatie in het gezin daartoe gebracht.’

Vaak gaat het om armoede in het gezin, waardoor de vrouw zich genoodzaakt voelt om te stelen of een drugstransfer te doen. Wolleswinkel: ‘Bij mannen is er ook meer variatie in de misdrijven, en het zijn vaker geweldsdelicten.’

Gif
Maar ook vrouwen kunnen behoorlijk creatief zijn. Zo herinnert Rob Zijlstra, al tien jaar rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen, zich een vrouw die haar echtgenoot wilde vergiftigen. ‘Ze had bloedverdunners door zijn toetje gedaan. Die man bloedde van binnen leeg. Hij heeft het maar net overleefd.’

Vaak worden vrouwen hiertoe gedreven door problemen uit hun jeugd. Zo was er Gerda. ‘Haar vader had haar misbruikt en haar opa ook. Later heeft ze haar man afgeslacht. Het hele huis zat onder het bloed.’

Schuldbesef
Jenelle handelde in een waas terwijl ze dronken was. Ze zegt in de rechtbank: ‘Als ik niet dronken was, was dit nooit gebeurd.’ Ze heeft al hulp gezocht bij een psycholoog en volgt een agressietraining voor borderliners.

‘Vrouwen hebben altijd meer schuldbesef’, zegt Chris Klomp, al tien jaar rechtbankverslaggever. ‘En daar is de rechtbank wel gevoelig voor. Daarom heb ik het idee dat ze vaker wegkomen met een werkstraf.’ Rob Zijlstra: ‘Wat je net zag met Jenelle is vrij uniek. Ze is een van de weinigen die niet begon te huilen. Sommige vrouwen kunnen door hun gesnik geen woord meer uitbrengen.’ Klomp: ‘Ze zetten zichzelf vaak neer als een slachtoffer.’

Kinderen
De situatie van de kinderen van een verdachte moet vaker worden meegenomen in het strafproces, zegt Wolleswinkel. ‘Het is voor kinderen heel wrang als ze gescheiden worden van hun ouders. Ik vergelijk het met de situatie van kinderen met gescheiden ouders. Ik pleit ervoor dat dat meegenomen wordt in de strafbepaling.’

Klomp denkt dat er al rekening wordt gehouden met vrouwen die een gezin hebben. ‘Ze krijgen volgens mij minder vaak een gevangenisstraf. Ze moeten toch voor de kinderen zorgen.’ Dat is niet te zien aan de eis van justitie, zegt Rob Zijlstra. ‘Maar ik weet nog wel dat een vrouw iemand met glas in het gezicht had gesneden. Er werd dertig maanden geëist en ze kwam weg met een werkstraf.’

Tijdens de zitting zegt Jenelle dat ze overal aan wil meewerken, als ze maar niet de gevangenis in hoeft. Ze heeft zes kinderen. ‘Ik wilde hem alleen op afstand houden omdat ik me bedreigd voelde. Ik heb nooit gewild dat het zo zou lopen.’

Tegen Jenelle is een voorwaardelijke straf van 2 maanden geëist. De uitspraak volgt over twee weken.

*De naam van Jenelle is gefingeerd
Dit verhaal publiceerde ik eerder op de website HIER van de master Journalistiek.
21-06 http://hier.elementweb.nl/2012/06/21/ik-wilde-hem-alleen-maar-op-afstand-houde/

G500 en 50PLUS lijken wel érg op elkaar...

De partij 50PLUS is voor bejaarden en G500 is een politieke jongerenbeweging. Zo, nu zijn ze lekker in een hokje gepropt. Want het is de laatste tijd een trend om generatiepartijen te beginnen. Toch lijken ze vaak meer op elkaar dan je op het eerste gezicht ziet. Wat blijkt? Je kunt net zo goed op 50PLUS stemmen als je aansluiten bij G500.

We zien twee ouderen gemoedelijk naast elkaar zitten tegen een pastelkleurige achtergrond. Verder een rustige ogende tekst zonder enige beweging. De site van 50PLUS had net zo goed van een bejaardentehuis kunnen zijn.

De jongerenbeweging G500 pakt het anders aan, op hun site word je gelijk meegetrokken in een flitsend filmpje over voorman Sywert van Lienden. Hippe muziekjes, schreeuwende kleuren en interactieve gadgets. Ook is G500 geen partij waar je op kunt stemmen, maar een beweging die bepaalde speerpunten in de politieke programma’s probeert te krijgen.
En als je goed naar de speerpunten van beiden kijkt, zijn er plots veel overeenkomsten. De hoofdpunten ontleed:

Arbeidsmarkt:
Welja, het lijkt wel of ze elkaars teksten hebben gekopieerd! Kennelijk maakt het starters op de arbeidsmarkt niet uit met welke partij ze meegaan, ze willen precies hetzelfde. Alleen krijg je als je op 50PLUS stemt, ook een paar bejaarde collega’s. Kunnen we hebben, toch?

• 50PLUS: Starters en ouderen verdienen meer kans op de arbeidsmarkt.
• G500: Creëer naast flexibele en vaste contracten een eindig vast contract om starters meer kansen te geven op de arbeidsmarkt.

Wonen
Het is best lastig om als starter een woning te krijgen. G500 wil daar verandering in brengen. En wat blijkt? De 50PLUS heeft precies hetzelfde idee. Gelukkig maar, hoeven we als pas afgestudeerden niet onder een brug te gaan slapen.

• 50PLUS: Voor nieuwe contracten geldt dat de starthypotheek volledig aftrekbaar is, maar dat in de loop van de periode van 30 jaar jaarlijks het aftrekbare deel wordt verminderd.
• G500: Maak starterswoningen betaalbaar, beperk de hypotheekrenteaftrek en maak het huurrecht flexibeler.

Pensioen
Een hele stap in de tijd, maar stel dat je ooit zo oud wordt dat je een pensioen krijgt. Ben je dan niet beter af bij de 50PLUS? Nee hoor, het maakt niet uit! Ouderen moeten zelf hun pensioenfonds kunnen kiezen.

• 50PLUS: Het verouderde pensioenstelsel wordt vervangen door een systeem met keuzevrijheid en zeggenschap over het eigen pensioen.
• G500: Schaf de doorsneepremie af. Geef mensen vrijheid hun eigen pensioenfonds te kiezen en introduceer individuele pensioenrekeningen.

Erfenis
Stel dat je ouders overlijden. Al erg genoeg. 50PLUS wil dan dat je over de erfenis van je ouders geen belasting hoeft te betalen. Hier is G500 het helemaal mee eens. Ze willen de successierechten (dat je belasting moet betalen over een erfenis) afschaffen, in ruil voor het belasten van de overwaarde van huizen van ouderen.

• 50PLUS: Geen successierechten over de erfenis.
• G500: Successierechten afschaffen in ruil voor het belasten van de overwaarde van huizen.

Sywert van Lienden, de voorman van G500, legt uit waar deze overeenkomsten vandaan komen.
Waarom lijken de speerpunten van G500 zo op die van de 50PLUS?
‘Wij komen voor iedereen op. Ik wil dat mijn omaatje goede zorg krijgt en zij wil vast ook dat ik een goede opleiding kan doen. In onze beweging draait het om die wederkerigheid.’
Maar waarom zijn er dan zoveel generatiepartijen?
‘Dat is met de economische druk zo gekomen. Ouderen hebben het gevoel dat ze moeten inleveren en jongeren hebben het idee dat er niks voor ze overblijft. Als het maar lang genoeg regent op een kartonnen doos, klapt hij vanzelf in. De regen is de economische situatie, en de wederkerigheid de kartonnen doos.’
Wat is dan jullie belangrijkste punt wat betreft ouderen?
‘We willen dat mensen gaan sparen voor de zorg die ze later nodig hebben. Een zogenaamde zorgspaarpot. We willen dat er een premiekorting komt op de zorgverzekering maar dat er wel een zorgpensioen wordt gemaakt. Ik ben 21 jaar en ik weet dat ik over 40 /45 jaar chronisch ziek zal worden. Want iedereen die oud wordt, wordt ook ziek. Daar kan ik nu al voor sparen, anders wordt het zorgsysteem onbetaalbaar.’
‘De ouderen van nu hebben natuurlijk niet kunnen sparen, maar daar hebben we een oplossing voor bedacht. De overwaarde van de huizen zou belast kunnen worden. Daarvan kunnen we dan nu de zorg betalen. We willen ook iets teruggeven door de successierechten af te schaffen. Dan hoeven de kinderen geen belasting meer over de erfenis te betalen.’
Dus ouderen kunnen zich ook bij jullie aansluiten?
‘Ja hoor. Ons oudste lid is 92 en ons jongste lid is 14. Veel oudere mensen weten dat we er voor iedereen zijn en dat het ons gaat om de kwaliteit van voorzieningen. Sommige ouderen worden samen lid mét hun kleinkind. Het is heel gevarieerd.’
Natuurlijk hebben we de voormannen van beide partijen gebeld. Helaas nam Henk Krol, de nieuwe lijstrekker van 50PLUS, niet op.

Allemansvriend

Rita was mijn allerleukste vriendin. Ze was altijd overal voor in, had de wildste plannen en was doorlopend vrolijk. Ik was verbaasd hoe leuk ze mij vond. Op mijn verjaardag, ik kende haar drie maanden, kreeg ik op een cd een liedje dat ze zelf had ingezongen. Het ging over hoe ik als een zus voor haar was en dat ze me nooit meer kwijt wilde.

Maar een zomer later was onze vriendschap over. Ze verhuisde en vond binnen een uur een nieuwe vriendin om liedjes voor te schrijven. Ze droegen zelfs dezelfde kleren. Kleren die ze lelijk vond toen ze nog met mij bevriend was. Als ze mij tegenkwam knikte ze me lafjes toe. Alsof ik een vage kennis was.

Dat was de eerste keer dat ik kennis maakte met een allemansvriend. Het mens dat graag door iedereen aardig gevonden wil worden en daarom nooit trouw is aan zijn eigen principes.
De tweede allemansvriend die ik leerde kennen: Emile Roemer.

Hij werd bij de SP binnengehaald als de altijd vrolijke oud-leraar. Iedereen mag hem, hij mag iedereen. Roemer was de vriend van de hardwerkende minima, de gehandicapten, arbeidsongeschikten en AOW’ers.
Nu hij zo hoog in de peilingen staat, is er een dilemma. Wie wil regeren moet compromissen sluiten. Maar wie compromissen sluit, moet zijn oude vrienden verraden.

De meeste politici hebben hier veel moeite mee. Ze krijgen bijna niet uit hun strot dat ze een programmapunt laten vallen om te kunnen regeren. En terecht. Duizenden vrienden maken onder valse voorwendselen, dat is best lullig.
Roemer niet, hij vertelt breed lachend dat hij nooit heeft gezegd dat de AOW-leeftijd niet omhoog mag. Met het torentje in het vooruitzicht, heeft hij geen geweten.
Wat hij niet weet is dat zijn achterban hier niet op zit te wachten. Kijk naar wat er met GroenLinks is gebeurd toen zij voor de Kunduz-missie stemden. De achterban is gillend weggerend. Zeker met een partij die nog nooit heeft geregeerd, zoals de SP, is de achterban niet gewend dat er compromissen worden gesloten.

En dan al helemaal niet met zo’n lichtvoetig gevoel als Roemer dat doet. Als een politicus moet toegeven dat er een compromis nodig is, dan is daar een gedragscode voor. Het moet zichtbaar pijn doen, een hoger doel dienen en nooit, maar dan ook nooit, glimlachend worden aanvaard.

Iedereen vindt hem nu nog aardig, maar het gaat gewoon niet werken op de lange termijn.  Als de trend van polarisering doorzet, begeeft Roemer zich op glad ijs. Als hij niet trouw is aan zijn achterban, houdt hij straks niemand meer over.

Als ik hem nu op tv zie, dan denk ik aan Rita. Ik las laatst over haar zoveelste nieuwe vriendengroep op Facebook.
En dan vraag ik me af hoeveel cd’s ze al heeft vol gezongen.

Rechtbankverslag: De Travestiet

Rechtbankverslag

Zaak: Verkrachting van een man door een man.
Rechtbank: Meervoudige kamer van de rechtbank in Groningen.
Slachtoffer: een 24-jarige Groninger

De Travestiet

Door Rosa Timmer

Totaal verward had hij de politie gebeld. Tony was wakker geworden in een nachtmerrie. Verkracht in zijn eigen huis. De politie kon niet wijs worden uit zijn woorden. Het was maar een vaag verhaal, iets met een samoeraizwaard en indringers. Hij moest de volgende dag maar terugbellen.

Gek van verdriet stapte Tony onder de douche. Schoon moest hij. Hij werd pas versuft wakker toen het allang aan de gang was. Zijn geslacht was in de anus van een onbekende gestopt. Het had nog een vrouw kunnen zijn, want de persoon bovenop hem had lang haar en oorbellen. Maar ineens zag hij ‘een zaakje hangen.’ Hij valt niet op mannen. ‘Dus toen ik dat zag, ging ik helemaal kapot.’

Tony zegt dat hij zich niet kon verweren, voelde zich gedrogeerd. Op hem ging de man, een travestiet, gewoon door. Ook al probeerde hij duidelijk te maken dat hij niet wilde. Hoe kon iemand denken dat hij wel wilde? Wat moest zijn vriendin nu niet denken?

Dat de politie pas dagen later met hem wilde praten, hielp niet. Het had geen zin meer lichamelijk onderzoek te doen. Na zo vaak douchen vind je niks meer, zeiden ze op het politiebureau.

De officier van justitie: ‘Verkracht in je eigen huis door een travestiet en hem wegjagen met een samoeraizwaard nadat je zelf met een fietsketting bent bewerkt. Wij krabden ons wel even achter de oren bij dit verhaal. Maar soms is de werkelijkheid raarder dan je kunt verzinnen.’ De eis: 24 maanden gevangenisstraf voor de travestiet.

Want, hoe gek het verhaal van Tony ook klinkt, er zijn getuigen. De buurvrouw van Tony heeft inderdaad gezien dat hij met samoeraizwaard naar buiten kwam. Er renden twee mensen voor hem uit. Een andere buurman zag dat één van die twee mensen zwaaide met iets als een kettingslot.

Daarnaast werd er van de verdachte Atja, een Molukse man die aan de beschrijving van Tony voldoet, DNA gevonden in het bed van Tony. Twee volledige matches waren er. Toch zegt Atja nu niks. Behalve dan dat hij niet bij Tony was en dat hij niet snapt hoe zijn oorbellen daar gekomen zijn.

De rechter: ‘Ik ken u nog, u zat ook in dat nare dossier van de grote hiv-zaak.’ Atja was op een van die Groningse feesten geweest waar mannen met aids geïnjecteerd werden en zodoende ook met hiv besmet. Daarom had Tony ook maandenlang aidsremmers moeten slikken, met een half jaar onzekerheid over zijn gezondheid tot gevolg. Die ene avond had een verwoestende uitwerking op zijn leven.

Misschien zwijgt Atja omdat zijn hele Molukse familie op de tribune zit. En omdat eer het allerhoogste goed is in de Molukse gemeenschap.

Maar aan het eind van de zitting breekt Atja ineens: ‘Ik vind het heel erg voor deze meneer, wat er met hem is gebeurd. Heel erg.’ En dan snikt hij nog harder. ‘Maar mijn hele familie is te schande gemaakt.’

Atja is conform de eis veroordeeld tot 24 maanden gevangenisstraf. 

Diederik Samsom partijleider PvdA

Op 16 maart werd Diederik Samsom door de PvdA-leden verkozen tot partijleider. Met zijn veertig jaar is hij net niet de jongste partijleider, dat was Wouter Bos, maar Samsom blijft een opmerkelijke keus. In 2002 haalde Samsom de Tweede Kamer nog niet eens, nu is hij partijleider. Hoe komt deze langstudeerder en oud-Greenpeaceactivist op deze plek terecht? In de tijdlijn het verloop van de carrière van Samsom.

Loopbaan Diederik Samsom on Dipity.

Feeder

Een warm bed, een persoonlijke klaagmuur en elke dag schone sokken. Samenwonen met je grote liefde heeft veel voordelen. Ik weet het, ik ben een gezegend mens. Maar ik stuit op iets minder prettigs dat ik eerder alleen uit vrouwenbladen kende: samenwoonvet.

Het bestaat echt.

En niet zo’n beetje ook. Ik vermoed dat mijn vriend een ‘feeder’ is. Dat is iemand die zijn vrouw vetmest zodat hij haar voor zichzelf heeft (na een paar honderd kilo kun je kennelijk je huis niet meer uit).

Mijn vermoedens zijn gefundeerd. Ik ben zes kilo aangekomen sinds ik met hem hok (bewijs), hij sport niet (dus ik ook niet) en hij haalt de boodschappen waarbij hij er goed op let dat hij niks gezonds in huis haalt. ’s Avonds op de bank zegt hij terloops: “Goh, zouden we nog wat lekkers in huis hebben?” Daarna sprint ik naar de keukenkastjes en openbaart zich daar een complete Jamin. Alleen míjn favoriete snoep natuurlijk. Salmiakballen, chocola en lolly’s.

Na twee zakken kleurstoffen ben ik over het algemeen wel misselijk, maar daar heeft hij een oplossing voor: “Er is nog chips, als je dat eet kun je daarna verder met de salmiak.” Het is een tacticus, hoor. Na de chips heb ik inderdaad weer zin in een stuk of twintig dropjes en zo vreet ik met gemak een kilo snoep per keer op.

Ik word dus echt niet vet door zogenaamde aanleg. Ieder pondje wordt me hoogstpersoonlijk door de strot geduwd. Laatst droomde ik ineens dat ik een gans was en dat ik dwangvoeding kreeg. Geen idee waar dat vandaan kwam.

Maar ik vecht terug. En dat werkt: vorige week hoorde ik een luide schreeuw vanuit de badkamer. “Ik ben vier kilo aangekomen”, riep hij verontwaardigd. Sindsdien koopt hij geen snoep meer. Eindelijk mijn zin.

No way dat ik hem ga vertellen dat ik met de weegschaal heb gerommeld.

Doe-het-zelf-makelaar

“En dit is dus de keuken”, ik wijs trots naar mijn zelfbetaalde fornuis. De kijker kan zijn afkeurende blik niet verbergen als hij de aangekoekte plak ziet. “Ja,” antwoordt hij onhoorbaar. Ondertussen ben ik bang dat de muis nieuwsgierig wordt en sta ik angstvallig hard te stampen. “Het is een mooie houten vloer hè”, zeg ik er maar bij.

Hij moet minstens denken dat ik ADHD heb tegen de tijd dat ik hem de schuur laat zien. Ik zwaai ramen open “ook nog frisse lucht, fijn toch?”, trek overenthousiast aan de wc-hendel “kijk hij spoelt door!” en ga semi-ontspannen in de tuinstoel liggen “heeeerlijk.” Hij fronst een beetje en kijkt me cynisch aan: “Je weet dat het regent?”

Nee, de makelaarsrol is me niet echt op het lijf geschreven. Zodra de mogelijke huurder een geïnteresseerd begint te raken, zeg ik iets achterlijks. Iets als: “Natuurlijk is het wel duur”, waarna de kijker diep in zijn ziel voelt dat het waar is. En laatst had ik helemaal een dieptepunt in mijn verkooptechnieken. Er kwam een betrouwbare jongen langs die dolenthousiast na een paar minuten zei: “Ik neem het!” Het enige dat ik kon uitbrengen: “Weet je het zeker?” Wel heb je ooit zoiets doms gehoord van iemand die een huis probeert te verhuren?

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Joost mag weten waarom ik hersens heb gekregen, ik gebruik ze op cruciale momenten toch niet.

Ondanks mijn slechte verhuurtactiek is het nu gelukt. Er hangen andere gordijnen voor het raam en er staan mannenschoenen in de gang. Er zijn feestjes waar de buren over kunnen klagen en waarbij mensen opnieuw met zijn achttienen op het bed eindigen. Heel veel is er op die plek dus niet veranderd. Maar ik? Ik heb alles achtergelaten voor een nieuw begin. En dat dát echt is wat ik wil, moet ik nu alleen nog even aan mezelf verkopen.

Midlifeman

Ik moet een lans breken voor de midlifeman. Er is zoveel kritiek op ze. Kijk naar de afstraffing die columnist Wim de Jong onderging nadat hij toegaf dat hij er last van had. Hij was een mietje, een slappeling en een zeikerd.

Maar de midlife maakt een man echt niet alleen vervelend, onrustig en chagrijnig. Na de midlife zijn mannen juist leuker dan ervoor. De kunst is om hem net na zijn midlifepiek te veroveren.

Mijn vriend is veertien jaar ouder en kwam vervroegd in de midlife. Hij had tientallen jaren een strenge vriendin, een lelijke Volvo en een rijtjeshuis. Nu heeft hij een sportwagen, hardloopschoenen en een prachtige jonge vriendin: mij.

Natuurlijk wil hij af en toe ineens naar een dancefeest, met 200 km over de snelweg of een stierenkop ophangen, maar dat stoort mij niet. Net zomin stoort het me dat de buitenwereld mij ziet als troffeevrouw. Ik mag dan arm candy zijn, ondertussen zit ik met mijn studentenreetje in een mooi huis met een schoonmaakster. Doe mij dat maar eens na.

Zijn vorige vrouw heeft hem daarbij zo goed voor me opgevoed dat hij zijn eigen blouses strijkt en mijn jurkjes nooit op heter dan dertig graden wast. Het kon minder.

Die ex-vrouw is tegelijk een groot nadeel aan een midlifeman. Zij komt nog regelmatig aan de deur om haar deel van de boedel op te eisen. De eerste keer dat ik de deur open deed vroeg ze bits of ik de nieuwe schoonmaakster was. Ik heb maar ja gezegd.

Natuurlijk zitten er wat haken en ogen aan een midlifer. Maar als ik 's ochtends over de verwarmde vloer naar de douche loop waar hij al een warm handdoekje voor me heeft klaargelegd, kan ik er niet omheen: grijs is ongelofelijk sexy.